Beau!


 

Soms blijken de moeilijkste beslissingen achteraf de beste te zijn…

Maar dat zie je niet op het moment dat je ze moet maken.  Dan zit je vaak verscheurd en gevangen in twijfel, angst en verdriet.

Toen ik Beau moest wegdoen was dat zo’n moment. Maar soms kan je het niet alleen. Soms is hulp vragen de enige oplossing…

Dit verhaal lijkt wel door Beau geschreven. Dit zijn haar 3 woorden: eten – slapen  & liefde (gegeven door haar ‘stiefmama’).

Een bewijs dat een verbinding altijd blijft, ook al ben je honderd kilometer van mekaar verwijdert….

——————————

Mijn naam is Beau. Mooi kind dat ik ben. Nu ja, niet echt een kind, een hond. Jullie mensenkinderen zien dat anders. Ik ben een kind van iemand. Ik heb een mama. Twee mama’s eigenlijk. Maar het maakt me geen moer uit. Want het maakt niet uit wie me liefde geeft. Ik ben dol of liefde. Ik ben dol op knuffels, slapen, water en eten. Geef me een bal en mijn wereld staat op zijn kop. Het maakt me helemaal gek.

Eigenlijk heb ik niets anders nodig. Ik snap niet waarom sommigen zich zo druk kunnen maken. Rennen van hier naar daar. Zorgen maken. Ik kan me geen zorgen maken. Ik lig gewoon rustig te wachten tot er iets gebeurt. Of helemaal niets gebeurt. Ik geniet van de rust. Van alleen zijn. Van samenzijn. Ik geniet van gezelschap. Ik neem het leven gewoon zoals het komt.

Een dag is nooit slecht. Alles wat gebeurt is zoals het moet zijn.

Ik kan me niet druk maken over een wandeling die ik niet heb gemaakt. Of een koekje dat ik niet heb gehad. Ik kan me niet druk maken over een kus die ik niet heb gekregen. Of een land dat ik niet heb gezien. Ik denk niet aan een vriendschap die verloren is gegaan of een liefde die plots verdwijnt.

Want voor mij is elke dag anders. Voor mij is elke gebeurtenis een gebeurtenis op zich.

Ik kan je wel missen. Ik kan wel aan je denken. Maar nooit met tranen in mijn ogen. Altijd met een lach op mijn gezicht. Om onze dolle stoten, om de liefde en vriendschap die we samen hebben beleefd.

Ik kan je wel missen. Maar ik kan niet stilstaan, verdrietig zijn of in een hoekje verdwijnen want ik neem je altijd met me mee. Wat we samen hebben gaat nooit verloren. Ik ben de jouwe, jij de mijne en ik open gewoon mijn hart voor al wat er om me heen gebeurt…

                                                           —————————-

Wil je dit verhaal doorsturen naar je:

          • Facebook-vrienden
          • Twitter-volgers
          • LinkedIn connecties
          • en bloglezers..

Schrijf je nu in voor de volgende schrijftips of nieuwe kortverhalen:

Volg mij op Twitter:

“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven

Geniet van elk moment!

Ine

 

Opa – Jeugd – Eten (Lieve De Clerck)

Hij wordt 70 jaar. Een groot feest en alle kinderen en kleinkinderen zijn erbij. Ja, kinderen zijn het niet echt meer. Dat noemen ze “de jeugd” tegenwoordig. En het feest moet gewoon geweldig worden want hij is geweldig. Er is eten in overvloed en niemand komt iets tekort.

Je ziet hem genieten. Pretlichtjes dansen in zijn ogen. De rest ziet het niet maar ik wel. Ik zie wat hij voelt en wat hij denkt. Dat heb je met kleindochters en opa’s. Die zitten op een zelfde lijn. Die denken hetzelfde, doen hetzelfde en reageren hetzelfde. Soms te bot en daar hebben ze dan achteraf spijt van maar ze reageren wel altijd vanuit het hart en vanuit gevoel. En als dat dan soms in het verkeerde keelgat schiet, dan willen ze zichzelf wel voor de kop schieten. Maar dat zeggen ze dan liever niet. Ego hé, moeilijk om daarmee om te gaan soms.

Maar goh, wat is hij toch trots, op die dochters die heel wat bereikt hebben en hem op handen dragen. Op die zoons, echte mannen zijn het geworden. En op de kleinkinderen die spelen alsof ze zo vrij zijn als kippen in de achtertuin vroeger. Je zou er bijna melancholisch van worden. Het leven is goed en dit voelt goed. Heel de familie is weer samen en dat is waar het om draait. Twee keer per jaar is gewoon te weinig maar iedereen heeft een leven te leven en de dagelijkse beslommeringen gooien al te vaak roet in het eten. Ik zie waar hij aan denkt en sla een arm om hem heen, kleindochters en opa’s, twee handen op één buik. Het zijn twee verwante zielen die altijd contact zullen houden. Doodgaan bestaat niet.