Soms blijken de moeilijkste beslissingen achteraf de beste te zijn…
Maar dat zie je niet op het moment dat je ze moet maken. Dan zit je vaak verscheurd en gevangen in twijfel, angst en verdriet.
Toen ik Beau moest wegdoen was dat zo’n moment. Maar soms kan je het niet alleen. Soms is hulp vragen de enige oplossing…
Dit verhaal lijkt wel door Beau geschreven. Dit zijn haar 3 woorden: eten – slapen & liefde (gegeven door haar ‘stiefmama’).
Een bewijs dat een verbinding altijd blijft, ook al ben je honderd kilometer van mekaar verwijdert….
——————————
Mijn naam is Beau. Mooi kind dat ik ben. Nu ja, niet echt een kind, een hond. Jullie mensenkinderen zien dat anders. Ik ben een kind van iemand. Ik heb een mama. Twee mama’s eigenlijk. Maar het maakt me geen moer uit. Want het maakt niet uit wie me liefde geeft. Ik ben dol of liefde. Ik ben dol op knuffels, slapen, water en eten. Geef me een bal en mijn wereld staat op zijn kop. Het maakt me helemaal gek.
Eigenlijk heb ik niets anders nodig. Ik snap niet waarom sommigen zich zo druk kunnen maken. Rennen van hier naar daar. Zorgen maken. Ik kan me geen zorgen maken. Ik lig gewoon rustig te wachten tot er iets gebeurt. Of helemaal niets gebeurt. Ik geniet van de rust. Van alleen zijn. Van samenzijn. Ik geniet van gezelschap. Ik neem het leven gewoon zoals het komt.
Een dag is nooit slecht. Alles wat gebeurt is zoals het moet zijn.
Ik kan me niet druk maken over een wandeling die ik niet heb gemaakt. Of een koekje dat ik niet heb gehad. Ik kan me niet druk maken over een kus die ik niet heb gekregen. Of een land dat ik niet heb gezien. Ik denk niet aan een vriendschap die verloren is gegaan of een liefde die plots verdwijnt.
Want voor mij is elke dag anders. Voor mij is elke gebeurtenis een gebeurtenis op zich.
Ik kan je wel missen. Ik kan wel aan je denken. Maar nooit met tranen in mijn ogen. Altijd met een lach op mijn gezicht. Om onze dolle stoten, om de liefde en vriendschap die we samen hebben beleefd.
Ik kan je wel missen. Maar ik kan niet stilstaan, verdrietig zijn of in een hoekje verdwijnen want ik neem je altijd met me mee. Wat we samen hebben gaat nooit verloren. Ik ben de jouwe, jij de mijne en ik open gewoon mijn hart voor al wat er om me heen gebeurt…
—————————-
Wil je dit verhaal doorsturen naar je:
- Facebook-vrienden
- Twitter-volgers
- LinkedIn connecties
- en bloglezers..
Schrijf je nu in voor de volgende schrijftips of nieuwe kortverhalen:
Volg mij op Twitter: @PassieSchrijven volgen
“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven
Geniet van elk moment!
Ine