Dancing in the moonlight…

Lichtgrijze ogen doorboren mijn ziel. Ik draai me om en kijk recht in jouw vragende ogen. “Of ik met je wil dansen?” Ik wil niets liever. Maar mijn stem laat me in de steek. Ik kan geen woord uit brengen. Je neemt me bij de hand en leidt me, weg van de menigte, weg van de muziek.

Als in een droom loop ik met je mee. Het maanlicht legt een zachtwitte gloed over jouw gezicht en duizend sterren fonkelen helder aan de hemel. Er wordt geen woord gezegd maar de stilte tussen ons is oorverdovend. Twee harten gaan als een wilde tekeer en exploderen in de helblauwe waterval die zich van de tien meter hoge rotsen stort.

De grasgroene palmbomen, geur van gegrilde kip op de BBQ en de reggae muziek op het strand gaan aan ons voorbij. Dit is ons eerste moment, samen. Vanaf vandaag ben jij mijn vrouw. Ik wil niet meer kunnen vluchten. Vluchten hoeft niet meer sinds ik bij jou ben. Er hoeft geen uitweg meer te zijn. Ik ben niet meer op zoek naar iets anders of beters. Met jou wil ik oud worden. Ik hoor bij jou. Jij bent mijn vrouw!

IN HER ARMS..                    “Sarah McLachlan – Angel”

————————————-

Stuur dit verhaal door naar je:

    • Facebook-vrienden
    • Twitter-volgers
    • LinkedIn connecties
    • en bloglezers..

 

Volgende verhalen automatisch in je mailbox?

 

Volg mij op Twitter:


“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven

Fall in love again!
Ine

Brief aan… twee topdansers.

Op 1 november verscheen de volgende “Brief aan… een danser”. Twee topdansers en dé finalisten van SYTYCD hebben me twee maanden geïnspireerd, geraakt en tot tranen toe bewogen. Geluk zit soms in een klein hoekje. Voor wie hen nog niet gezien heeft… Meet Frederic & Vivian! Kippevel van begin tot eind.

 

 

 

 

 

 

 

 

Jullie lijken wel te zweven over het podium. Als ik naar jullie kijk dan word ik vrolijk. Ik krijg energie voor tien. Elk spiertje in mijn lichaam spant zich op. Het lijkt wel of ik heel even daar sta, waar jullie staan. Een stem in mijn hoofd lacht me uit: “Jij, dansen? Vergeet het maar! Niets voor jou want jij bent zo stijf als een plank.” Ik leg me er bij neer en doe dingen waar ik wel goed in ben.

Maar als ik jullie zie dansen, herleef ik. Voor heel even lijkt het of ik daar sta. Ik zweef over het podium. Jullie geven me energie en ik kan jullie niet genoeg bedanken. Gewoon maar door naar jullie te kijken, twee zwevende lichamen, soepel en lenig bereik je mij.

Mijn hart maakt een sprongetje. Het is mijn moment. Ons moment. De kleine bengel die droomde over dansen en podiums herleeft. Als ik naar jullie kijk, dan lijkt het of mijn lichaam geprogrammeerd wordt met vloeiende bewegingen. De adrenaline stroomt door mijn lijf en het lijkt of ik die danser ben. Heel even ben ik jou. Als ik jullie zie dansen, herleef ik. Jullie trekken me heel even uit die dagelijkse sleur. Het lijkt of de wereld tot me spreekt en me toefluistert dat er zoveel meer is.

Viv & Fred, jullie geven iemands leven zin. Jullie lieten mij in elk geval een ander leven zien, een droomwereld waar ik alleen maar van kon dromen. Jullie lichamen te zien bewegen over dat podium maakte me blij als een kind. Het gaf me energie en het liet me voelen dat ik zoveel meer kan zijn dan dit.

 

HIER VIND JE DE VIDEO.. kijken!!


Ik hoor heel graag wat jij vindt van deze nieuwe “Brief aan.. “
Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en deze “Brief aan..” delen met kennissen en vrienden op facebook, twitter of linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Dank je wel en geniet ! 🙂
Ine


Vakantieliefde

Oude liefde roest. Dat is wat iedereen me altijd vertelde. Je gaat op vakantie, wordt tot over je oren verliefd, gaat terug naar huis en je leven gaat zijn gewone gangetje. Bij ons was  het anders. Onze liefde was broos. We dansten de nacht in, tot het morgen werd. Onze liefde begon als een vakantieliefde maar ze bleef duren en ze leek nooit over te gaan.

We kenden mekaar al langer maar op vakantie sloeg de vonk pas echt over.

Je was begeleider op een jeugdkamp in het Zuiden van Spanje en alle meisjes hingen aan je lippen. Ze zweefden rond je heen als bosnimfen en elfjes. Ik zat alleen in een hoekje en ik keek naar jou. Ik volgde elke stap. Stiekem. Heimelijk. Want ik durfde niet dichterbij komen. Angstig om wat jij zou denken. Om wat jij zou zeggen. Ik wou één van die meisjes zijn. Moedig, vol zelfvertrouwen wou ik naar jou toe komen. Je lonken met één blik. In gedachten beleefde ik het allemaal maar in werkelijkheid was ik de kleine, de fijne. Het meisje dat niet durfde. Jij was mijn eerste liefde. Jij deed mijn hart openbloeien. Jij zorgde voor duizend vlinders die in formatie vlogen, op weg naar één doel. Naar jou. Maar ik met mijn verstand doofde alles, uit angst voor afwijzing. Uit angst niet goed genoeg te zijn voor jou. Ik was geen blonde vamp die lachte met elk woord. Ik was ik, serieus en intelligent van buiten maar speels als een kind als ik luisterde naar binnen.

En zo ging de vakantie voorbij. Ik hield afstand en deed mijn ding. Ik was heel stil aanwezig maar deed wat er van me gevraagd werd. Ik blonk uit in alle sporten. Het was mijn manier om me te onderscheiden van die giechelende trezen. Ik was aanwezig op mijn manier. Niet in woorden maar in daden.

Ik hield van muziek en zingen en op een avond zat ik nog alleen aan het kampvuur. Ik had mijn gitaar meegenomen en speelde één van mijn lievelingsnummers. Ik kon genieten van de stilte, het ruisen van de zee op de achtergrond en de krekels die prominent aanwezig waren en die mijn gedachten leken te beantwoorden. Het was die avond dat jij me opmerkte. Je had alles opgeruimd en elke vezel in mijn lijf voelde jouw aanwezigheid. Toen ik opkeek, zag ik jou staan. Jouw grijsblauwe ogen keken me indringend en geamuseerd aan. Je leek verbaasd en vroeg verlegen waar ik gitaar had leren spelen. Ik was met stomheid geslagen en kreeg nauwelijks een woord over mijn lippen. Dit gesprek had ik over en over gerepeteerd in mijn dromen. Maar toen jij voor me stond leek ik elk woord te zijn vergeten. Ik kwam met een onsamenhangend verhaal waar jij en ik niets van begrepen. We barstten in lachen uit. De spanning gleed van me af, het vuur in. Jij zat naast mij en het leek alsof we mekaar al jaren kenden. We praatten honderduit over dromen en reizen. Jij vertelde me waar jouw hart sneller van ging slaan en jij las in mijn lichtgroene ogen waar mijn hart naar uit ging.

Voor we het goed en wel beseften waren uren gepasseerd maar voor ons leek de tijd stil te staan. Het was jij en ik, de stilte, de zee en de krekels. Geen giechelende meisjes, geen verlegen ik.  Dat moment was jij de liefde van mijn leven. Dat moment bracht twee mensen samen. Jij nam mijn hoofd in je handen en je kuste me zacht, teder, alsof je een kwetsbare vlinder in je handen nam. Als je een hart kan stelen, is dat wat jij op dat moment deed. Maar je gaf er al jouw liefde voor in de plaats. Grijsblauwe ogen keken me verlangend aan. Het was ons moment en het staat tot op de dag van vandaag op mijn netvlies gebrand. Jij was mijn vakantieliefde en wij…  worden samen oud.