Het gebeurt me niet veel…
Rust nemen…

Maar daar lag ik dan, woensdagnamiddag, amper 16u. Ik had rust nodig. Even mentaal en fysiek gewoon even rustig aan doen. Niet mijn favoriete bezigheid!

Me, myself and I in de zetel met een fleecedekentje. Ons Beau lag opgerold naast mij.

Mijn aandacht werd getrokken naar het fotokader met daarin de tekst “De droom die leeft” van schrijfster en theatermaker Lot Vekemans.

Willekeurig gingen mijn gedachten terug naar 6 jaar geleden. Zij was één van die mensen die net daar was op het moment dat het nodig was. Zonder haar had ik hier nu niet gezeten, of beter nog gelegen. Zonder haar had ik niet gedaan wat ik nu deed. Had ik niet ‘gedaan’ en ‘actie ondernomen’ maar blijven staren.

Zij was op het juiste moment, op de juiste plaats.

Ze noemde zichzelf ‘Bliksemafleider’, wat ik nooit heb gesnapt. Tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet wat ze daar mee bedoelde. Mijn gedachten draaien om en om, om het woord te bevatten. Bliksem-afleider: Een bliksem afleiden. Me afleiden van iets of iemand? De bliksem afleiden. Mij afleiden?

Ik stop met denken want ik kom er niet uit.

En misschien doet het er gewoon niet meer toe. Ze was er toen en onze levens liepen verder, apart, alleen. Maar op die woensdagmiddag besefte ik dat zij een onwisbare stempel heeft gedrukt op wie ik ben. Zij heeft me geïnspireerd om te dromen en te schrijven. Terug te beginnen schrijven. Terug te beginnen dromen. Zij is één van die (b)engeltjes op mijn schouder. Je ziet ze niet altijd maar het zijn de stemmen in je hoofd die je aansporen om verder te gaan dan wat je zelf voor mogelijk hield.

Haar teksten hebben me geïnspireerd. Zij heeft me geïnspireerd. Zij is één van velen die je gewoon in je leven wilt houden, maar dat heb je zelf niet altijd voor het kiezen. Soms beslist het leven wat anders…

Dit is haar brief: “De droom die leeft”

————————————–

Dit is een brief
Aan al mijn dromen
Die ik verzameld heb
Of die gewoon gekomen zijn
Ongevraagd
Op weg van A naar B
Of tijdens doelloos dwalen
Dit is een brief
Aan al mijn dromen
De grote en de kleine
De idiote en de wijze
Degene die ik deelde
Of liever voor me hield
De hemelbestormende
De wereldverbeterende
De godsonmogelijke
En ook de niets betekenende
Dit is een brief
Aan al mijn dromen
De dromen die me lieten blozen
Of waar ik me aan warmen kon in een koude nacht
De dromen die me lieten vallen
Omdat ik ze niet zag
De dromen die ik links liet liggen
En die toch hebben gewacht
Op de dag, de morgen of de avond
Dat ik me zou zetten
Onder een boom, in een park of een bos
Of op een dakterras met uitzicht
Over een onbekende stad
En opeens zou zien wat daarvoor verborgen was
Het zachte wenken, de uitgestoken hand
Een weg
Een pad
Een horizon
En dat ik verder kijken kon
Naar wat daarachter en daarachter en daarachter enzovoort
En dat ik op zou staan
Aarzelend misschien
En overvallen
Door het bonken van mijn hart
Het ruizen van mijn bloed
En dat ik denk; zo moete een boom zich voelen
Bij het bewegen van versgroen blad
Of een stad die zich uitrekt
Vlak na het doven van de lampen in de straat
En dat ik weet:
Dit is dus ontwaken
Na het jarenlange slapen
Dit is de droom die zich wekken laat
De droom die zich laat schrijven
Die oorverdovend zacht laat horen
Dat ik een krachtig willen heb
Een voortstuwend verlangen
En dat geen enkele angst
Van vroeger en van later
Mij in de weg zal staan
Dit is een brief aan de droom
Die zich wil geven
Dit is de droom die leeft.

— Lot Vekemans —

——————————————-

Heb jij iemand in jouw leven die je uitdaagt om verder te gaan dan je zelf ooit kon dromen? Laat het weten in het reactieveld onderaan!

Schrijf je nu in voor de volgende schrijftips & verhalen:

Volg mij op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven

Laat je omringen door positieve mensen!
Ine