Nog even en 2014 zit er weer op…
Vorig jaar ben ik met de rubriek ´Brieven aan…´ gestart met als doel mensen te inspireren om te zeggen wat ze zeggen willen. En als je het niet kan zeggen, het vooral gewoon neer te schrijven! Al is het met horten en stoten.Wat je soms niet gezegd krijgt, gaat soms zoveel vlotter met pen en papier.
Enkele weken geleden kreeg ik de brief van Lise. Dit zijn haar woorden. Dit is haar brief.
——————
Dit is een brief aan mijn grote broer…
Hallo grote broer,
Heel lang al wil ik je zeggen wat ik nu ga schrijven. Aan een persoonlijk gesprek ben ik nog niet toe, vandaar deze brief. Schrijven is voor mij makkelijker. Ik kies liever nog even voor de makkelijke weg.
Vroeger toen we klein waren had ik al het gevoel dat we elkaar niet begrepen. We hebben vroeger altijd al een ingewikkelde broer-zus relatie gehad. Ik begrijp niet hoe twee kinderen uit hetzelfde gezin zo anders kunnen zijn.
Ik zal nooit vergeten hoe jij met je drugsgebruik onze ouders en mij tot wanhoop dreef. Iedereen, inclusief jijzelf was de grip op je leven kwijt. Je deed alles wat God verboden had. Het leek of jij je gevoel uit kon schakelen. Het leek of je nooit begreep hoeveel verdriet je veroorzaakte met je leugens. De drugs vernietigde je gezond verstand en je lichaam. Ik heb geprobeerd je te begrijpen. Je zult je redenen hebben gehad om dit pad te bewandelen. Het spijt me dat ik niet met je mee wandelde. Het spijt me dat ik af moest haken. Ik kon het verdriet en de schaamte niet meer aan. Het verdriet van jou niet meer zien is minder erg dan zien dat je steeds verder afgleed. Steeds verder bij mij vandaan. Ik kon het niet meer aanzien hoe jij jezelf vernietigde, hoe je onze familie bestal en bedroog. Er zijn dagen dat ik niets liever zou willen dan je vasthouden en dan zou ik willen dat je me zegt; “Alles komt goed.”
Ik weet van mijn moeder dat jij het leven momenteel weer aardig onder controle hebt. Je nam definitief afscheid van de drank en de drugs. Ik ben blij voor je. Ik ben blij dat je als vijftiger in bent gaan zien dat je jezelf aan het vernietigen was. Maar ik ben nog niet zover broertje. Ik weet niet of ik ooit de moed zal hebben om weer te voelen dat je mijn grote broer bent. Mijn gevoelens kunnen de afstand die gecreëerd is nog niet overbruggen. Dat spijt me enorm.
Je moet weten dat ik heel vaak aan je denk. Ik ben altijd van je blijven houden. Via mijn moeder blijf ik zo nu en dan op de hoogte van jouw leven. Stiekem hou ik je facebookpagina in de gaten. Een bloedband kan nu eenmaal niet ongedaan gemaakt worden, wat ik overigens ook niet zou willen. Ooit was je mijn grote broer en ik weet dat ik altijd je kleine zusje zal blijven. Ik weet zeker dat ik je om hulp kan vragen en dat je er dan voor mij zult zijn. Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat je in de rest van je leven de rust kunt bewaren die je sinds enkele jaren gevonden hebt.
Als ik ooit mijn rust gevonden heb kom ik misschien naar je toe. Dan pak je me vast en zeg je me dat alles goed komt.
Je kleine zusje.
Lise
—————-
Heb jij een brief die je wilt schrijven? Wij publiceren hem! En geef jouw reactie op de brief van Lise. Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.
Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:
- Facebook-vrienden
- Twitter-volgers
- LinkedIn connecties
- en bloglezers…
Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten
Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen