Ik roep mijn twee hulplijnen even in want ik lig met mezelf in de knoop. Ik moet een beslissing nemen maar ik kan het niet alleen. Mamske, wat denk jij? Moet ik voor- of achteruit? Stilstaan is achteruitgaan dus ik besef ook wel dat ik een beslissing zal moeten nemen. Erwin, kan jij mij horen?
“Geef mij een teken van leven. Laat me weten hoe het met je gaat. Laat me weten waar ik sta en waarover je praat, vertel me hoe de sterren staan.” Een liedje van Mama’s Jasje. Daar zong ik altijd uit volle borst met mee. Geweldig nummer. Enorm toepasselijk ook op dit moment. Ik ben een eeuwige twijfelaar. Ik wik en weeg en elk antwoord kan verkeerd zijn. Ik wacht op een teken van jullie maar een verbinding maken lukt me even niet. Ik wil naar buiten, even de wijde wereld in. De rust opzoeken hielp me altijd dus dat is wat ik doe.
Ik trek mijn sportschoenen aan, sla een sjaal rond mijn nek en sluip zachtjes de donkere nacht in. Ik moet er even tussenuit. Mijn hoofd vrij maken van zorgen en denken aan morgen. Ik laat het even gaan en geniet even van de leegte om me heen.
Als ik naar boven kijk, zie ik twee fonkelende lichtjes, die langzaam dichterbij komen. Moucheke en tweelingzieltje, daar zijn jullie weer…