Hier zit ik dan. Voor het zevende jaar op rij heb ik weer een last minute reisje geboekt naar Turkije. Een normaal mens zou om tien uur ’s morgens rustig naast het zwembad liggen of nog een keer opscheppen van het uitgebreid ontbijtbuffet. Een paar gekken, vier om precies te zijn, doen mee met de yogales. En natuurlijk ben ik er weer één van.
Nu is het niet direct dat ik de voorbeeldige leerling wil uithangen. Een ander denkt misschien dat ik geen ‘nee’ durf te zeggen wanneer de lieve Nastya van het animatieteam komt vragen of ik mee wil doen. Het is niets van al dat. Eigenlijk is het meer uit schuldgevoel. Een All In hotel waar je je te goed kan doen aan al dat lekkers. Al goed dat er dagelijks een georganiseerd sportprogramma te volgen is. Dadelijk begint ‘jeu de boule’ weer.
Stiekem ben ik toch jaloers op al die echte levensgenieters. Rustig in het zonnetje met nog een drankje. Ik voel me echter als een walvis die een week geleden is aangespoeld, lomp en verloren. Achter mij hoor ik gelach en gespetter. Was ik maar die dolfijn in het water.