Onlangs keek ik naar een programma waarin mensen te horen kregen dat ze nog maar enkele maanden te leven hadden. Op zo’n moment kan je niet anders dan kiezen. Stuk voor stuk hakten ze knopen door, deden ze de dingen die ze echt wilden, zeiden ze de dingen die er echt toe deden zonder zich af te vragen of ze zichzelf of de ander kwetsten.
Als je morgen te horen krijgt dat je nog drie maanden te leven hebt, dan kan je niet anders dan LEVEN. Dan kan je niet anders dan DOEN.
Nu ben je vaak té bang om iets te doen of te zeggen. Je bent bang voor de reactie van anderen. Je hebt duizenden scenario’s in je hoofd van wat er zou kunnen gebeuren als je dit of dat doet.
Maar op momenten dat je een limiet krijgt, word je wakker geschud. Je wilt doen waar jij gelukkig van wordt. Je wilt zeggen waar jij mee zit. Je wilt de man of vrouw van je leven vertellen wat hij of zij voor jou betekent.
Je bent niet meer bang om een ‘nee’ te krijgen. Je bent niet meer bang dat de ander je afwijst of afstand neemt. Je wilt het gewoon gezegd hebben.
Op momenten dat jij een limiet krijgt maak jij de wereldreis die je altijd al had willen maken. Dan open je een Bed & Breakfast, een beachtennisclubje, start je jouw horecazaak en stop je met de job die jou ongelukkig maakt.
Op momenten dat je niet meer hoeft te werken voor jouw pensioen of om de toekomst veilig te stellen, ga je leven en doen waar jij blij van wordt. Dan zet je een punt achter de relatie die jou meer energie kost dan dat ze je geeft.
Wat als je op je 70ste wakker wordt? Echt wakker wordt.. en beseft van “Damn, ik heb 30 of 40 jaar geleden niet gedaan wat ik wou! Ik heb kansen laten schieten. Ik heb dingen niet gezegd. Ik heb reizen niet gemaakt omdat ik geen tijd had en te druk bezig was met… – Ja, met wat eigenlijk?”
Ik ben in een job gebleven omdat ik bang was voor verandering en geen idee had wat ik anders zou gaan doen.
Ik ben in een relatie gebleven omdat ik bang was om de veilige thuishaven achter te laten. Ik was echt bang voor dé eenzaamheid die me zou kunnen overvallen.
Ik ben niet gaan studeren omdat ik niet geloofde dat ik het kon. Ik was bang om te falen. Ik was bang voor de reactie van anderen. Ik was bang om mijn dromen te volgen. Ik was bang voor mezelf. Ik was bang… Ik was gewoon bang…
We zijn met zeven miljard mensen op deze wereld en angst is iets wat iedereen kent. Het is de angst die ons tegenhoudt om te doen waar we echt van dromen. Het is de angst die ons vasthoudt en ervoor zorgt dat we NIET kiezen.
Alleen beseffen we te laat dat NIET kiezen ook een keuze is.
Het is beter om te zeggen: “Damn, wat heb ik nu gedaan! Dat was een verkeerde keuze!” dan je op je 70ste te moeten afvragen… “Wat als…. ik dit of dat had gedaan… Hoe zou mijn leven er dan nu uitgezien hebben?!”
———————————-
We’re all wonderful people
So when did we all get so fearful?
Let’s finally find our voices…
———————————-
Wat zou jij kiezen? “Wat als…? “ of “Damn, wat heb ik nu gedaan!”. Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.
Stuur dit verhaal door naar je:
- Facebook-vrienden
- Twitter-volgers
- LinkedIn connecties
- en bloglezers..
Passie voor Schrijven automatisch in je mailbox?
Volg mij op Twitter: @PassieSchrijven volgen
“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven
Als je niet kiest, kiest het leven voor jou en dan is het maar afwachten wat je krijgt!
Ine
Het klopt, wat je geschreven hebt. Ikzelf ben ook door het oog van de naald gekropen en sindsdien leef ik anders…méér, is een beter woord ! Dank je voor deze blog !
Hoi Mieke, ik moet me er zelf vaak aan herinneren om te kiezen en net die stap te zetten.
En dat is niet altijd gemakkelijk.
Je verwoordt het prachtig.. Méér leven…
Dank je wel!