Tientallen foto-albums liggen uitgespreid op de grond. Hij was een gepassioneerd fotograaf en elke foto is genomen door zijn hand. Ik kom binnen en zie alles op de grond liggen. Ik weet niet wat gedaan. Ik zie jou zitten en ik vind mijn woorden niet.

Je loopt verloren. Ik zie jou en ik kan het niet verdragen. Ik zie de pijn en het verlies in jouw ogen en ik kan er niets aan doen. Je vertelt hoe je hem mist, hoe hij de liefde van je leven was. Hoe jij het mist om zijn huid te voelen. Hoe je verlangt naar zijn stem. Hoe je samen had willen gaan. Het snijdt door merg en been en ik sta machteloos. Ik kan hier niet blijven.

Ik wil iets doen maar ik sta als aan de grond genageld. Met zoveel verdriet kan ik niet omgaan. Hier heb ik geen controle over.

————————————-

Tientallen gedachten gaan door jou hoofd. Ik zie jou en ik slik de krop in mijn keel weg. Je vertelt dat je binnenkwam en tientallen foto-albums op de grond zag liggen. Je vertelt hoe zij hem mist. Hoe hij haar grote liefde was. Ze vertelt over hoe ze zijn huid mist en dat ze samen had willen gaan.

Ik zie de pijn in jouw ogen. Je kijkt weg. Jouw ogen schieten omhoog. Ze kijken me niet aan.
Ik voel jouw machteloosheid. Je wilt iets doen maar je staat als aan de grond genageld. Jij bent een ruwe bolster – blanke pit.
Je vertelt over het verdriet van de mensen om je heen. Het zijn de mensen die je dierbaar zijn en je kan het niet plaatsen. Je weet niet hoe je ermee om moet gaan. Je hebt er geen controle over.
Je slikt de krop in je keel weg en je recht je rug. Je forceert een glimlach. Jij wilt sterk zijn. Je wilt niet dat ik zie wat het met je doet.

Voor de zoveelste keer dit jaar moet jij sterk zijn. Opnieuw en opnieuw. Niemand die het je vraagt maar je doet het zonder erbij na te denken. Jij bent die rots waar iedereen op steunt.

Je vertelt dat je weg moet van hier, je zinnen verzetten. Ik wil iets zeggen maar ik hou mijn mond want ik herken mezelf in jou. Wie ben ik om daar iets op te zeggen? Ik zou hetzelfde doen.

Ik weet alleen dat weglopen niets oplost. Ik weet alleen dat je niet kan weglopen van verdriet, pijn en machteloosheid. Het blijft geduldig wachten tot je terugkomt en moedig genoeg bent om het in de ogen te kijken. Het blijft een tijd geduldig wachten maar als je wegblijft komt het jou zoeken. Het klampt zich aan je vast als een zeurend kind dat om aandacht smeekt. Je kan de leegte niet ontlopen. Je kan verdriet niet laten verdwijnen door het te negeren, hoe graag we dat stiekem zo vaak hopen.

Als je weg moet gaan, ga dan maar wees gewoon voorzichtig en laat iemand voor jou zorgen…

————————————

-> Luister naar dit prachtige nummer van Sanne (Titel: ZIJ)

Ontroerend mooi…
Soms geeft muziek een compleet andere dimensie aan een verhaal…
Laat je raken!

———————————–

Zij

Zij kan niet in zichzelf geloven.
Iets te vaak te veel bedrogen.
Rood doorlopen ogen en een uitgedroogde mond.
Getekend door het leven hoopt ze even haar omgeving te ontlopen.
Ze hoopte dat zij in andere schoenen stond.

Waarom is alles zo gegaan?
Veel te veel gegeven en niks terug gekregen.
Is dit het allemaal wel waard? Vraagt zij zich telkens af.
En toch blijft ze staan.

Ze denkt het wel maar zegt het niet.
Ze gaat er al vanuit.
Alles komt met verdriet,
Geen mens die haar nog ziet,
Dromen die vervagen, hoop droomt weg.
Lange dagen,
Als bedorven water maar het doet haar niets.

Waarom is alles zo gegaan?
Veel te veel gegeven en niks terug gekregen.
Is dit het allemaal wel waard? Vraagt zij zich telkens af.
En toch blijft ze staan.

——————————–

Ik hoor heel graag wat jij van dit verhaal vindt.
Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en deze tekst willen delen met kennissen en vrienden op Facebook, Twitter of Linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Geef om een ander!
Ine

Volg mij op Twitter: @IneVHofstraeten volgen