Spreken is zilver, zwijgen is goud. Soms kun je beter je mond houden werd ons als kind met de paplepel ingegoten. Maar is dat ook echt zo? Moet je zwijgen als het je allemaal te veel wordt?
“15-jarig Nederlands meisje springt voor de trein na pesten.”
“Meisje van 16 stapt uit het leven nadat internetpesters haar vragen om zelfmoord te plegen.”
“Een 54-jarige man moest 9 jaar lang zware vernederingen en fysiek geweld van zijn collega’s ondergaan.”
Ze staan altijd alleen en we zien hen pas echt als het te laat is. Je hoort hun verhalen op het nieuws of leest ze in de krant. Je ziet een filmpje op YouTube met een getuigenis van vrienden en collega’s. Maar waar waren zij toen ze het verschil konden maken? Waar waren die vrienden en collega’s op het moment dat het er echt toe deed? Waarom stonden ze niet recht op het moment dat ze nodig waren? Waarom staan we op als het te laat is?
Waarom nam niemand de 15-jarige Amanda bij de hand voor ze voor die trein sprong?
Waarom was er niemand op internet die de 16-jarige Laney bij stond en de rest tot zwijgen bracht?
Waarom wordt iemand van 54 jaar door collega’s opgesloten in een kooi, met kilo’s talkpoeder verstikt en vervolgens in de vrieskou afgespoten met een hogedrukreiniger?
Ik lees de verhalen en ik word er misselijk van. Mijn maag draait om en ik snap er niets van. Want ik heb er evenveel schuld aan als elk ander. Iedereen heeft wel eens ‘iets’ gezien en zich omgedraaid, uit angst. Bang om hetzelfde te moeten mee maken. Diep in ons hart zijn we bang om de pesters in de ogen te kijken en hen te vertellen dat het zo niet verder kan. We zijn bang om op te staan en zelf het risico te lopen schietschijf te worden.
Dus we blijven zitten en we doen mee omdat we bang zijn. Diep in ons hart weten we dat we verkeerd bezig zijn. Wat we haten in de ander is wat we haten in onszelf. Wat we kapot willen maken in een mens maken we kapot in onszelf. De wereld is een spiegel. Amanda en Laney zijn een spiegel. Wat we zien in hen, zien we in onszelf.
We mogen en kunnen het niet goed praten. Pesten valt niet goed te praten. Iemand tot zelfmoord brengen is ziek.
En toch… niet iedereen is zich bewust waarom hij of zij doet wat hij doet. Vaak beseffen pesters niet waarom ze pesten. Mochten ze beseffen dat, wat ze verafschuwen in die ander, een deel van henzelf is, dan… en alleen dan… zouden ze het kunnen stoppen.
We leven op één planeet en het is ‘onze’ planeet. Wat ik jou aan doe, doe ik mezelf aan. Maak ik jou kapot, dan maak ik mezelf kapot. De pijn van Amanda en Laney verdwijnt niet. Ze nemen hem niet mee. Pijn blijft achter. Verdriet blijft achter. Woede blijft achter. Pijn, verdriet en woede kunnen niet doodgaan. Het blijft leven en het wordt geprojecteerd naar jou en mij. Wij worden de schietschijf van wat we een ander aandoen en we zijn er ons niet eens van bewust.
Ik wens dat ik volgende keer de moed heb om op te staan, vóór het te laat is. Ik wens dat ik krachtig genoeg zal zijn om de angst de rug toe te keren en een brug te slaan tussen hun woede en jouw pijn. Ik wens de moed, de passie, het zelfvertrouwen, de integriteit en het enthousiasme om een verschil te maken en zij die zwijgen bij te staan, te laten opstaan en te doen spreken.
Gisteren was gisteren, vandaag was vandaag maar morgen maken we het verschil!
Laat je inspireren door het verhaal van Jeanne d’Arc…
Ze was een 17-jarig boerenmeisje en ze koos ervoor om op te staan. Ze stond op en ze bevrijdde Frankrijk van de Engelse bezetting. Laat haar verhaal een voorbeeld zijn.
Iedereen heeft het recht om vrij te zijn.
Iedereen heeft het recht zichzelf te mogen zijn.
Jij hebt jouw weg… ik de mijne…
Eén persoon kan een ganse groep in beweging zetten. Laat ons het positief gebruiken…
———————————————————————————————————-
Wat doet dit met jou?
Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.
Wil jij mee het verschil maken? Deel deze tekst dan met kennissen en vrienden op Facebook, Twitter of Linkedin… zodat er een nieuwe wind waait in 2013…
Schrijf je in zodat je de teksten wekelijks automatisch in je mailbox krijgt:
Tomorrow will be another day!
Ine
Op een werkelijk betekenisvolle manier iets veranderen kan iemand pas wanneer hij/zij helemaal zelf weet waar hij/zij staat in het leven. Dan pas kan men er volledig voor gaan om een grote verandering teweeg te brengen. Kleine veranderingen moeten mensen iedere dag zichzelf gunnen.