Als een rivier…

Enkele weken geleden kreeg ik drie woorden van Mieke. Ze vroeg me een kortverhaal te schrijven met haar drie woorden: Onrust, hoop en besluiteloosheid.

Gisteren was anders dan vandaag. Vandaag zal anders zijn dan morgen.
Mijn verhaal is waarschijnlijk anders dan jouw verhaal. En toch zijn we op één of andere manier allemaal verbonden. Al is het maar door dezelfde lucht die we inademen, dezelfde dorpen die we passeren, de interesses die we gemeen hebben en de pijn, angsten en liefdes die we delen.

Er is niet heel veel verschil tussen jou en mij. Ik leef mijn leven. Jij dat van jou.

Vandaag is dit mijn verhaal. Wat het morgen zal zijn is een mysterie…

Geniet ervan!
x
Ine

————————

Hoop! Emilé Sandé begint op de achtergrond te zingen wanneer ik begin te schrijven. Ze zingt over de kracht die ik in mezelf heb. Die iedereen in zichzelf heeft. Kracht om de wereld te veranderen. Ze zingt over alle regels die we kunnen en mogen breken. En dat ik niet bang hoef te zijn.

Ze trekt me mee. Ik wil het inderdaad uitschreeuwen. Ik wil roepen, tieren, brullen en de onrust uit mijn lijf verdrijven. De besluiteloosheid van de laatste weken zindert nog na. Ik voel het laatste beetje als een uitlopend riviertje door mijn aderen stromen.

De beslissing is genomen maar dat maakt de pijn er niet minder op. Ik ben even de weg kwijt.

Een stem in mijn hoofd vraagt me zacht: “We zijn 5 jaar verder. Je hebt de beslissing genomen. Je spullen zijn gepakt. Wat nu?”

Ik heb er geen antwoord op.

Vandaag sluit ik een hoofdstuk af, neem de herinneringen met me mee en accepteer dat de pijn en het verdriet er nog even mogen zijn.
Ik luister naar het verdrietige stemmetje in mijn hoofd dat wenste dat alles anders was gelopen. Ik laat het vandaag gewoon allemaal even zijn.

Vanop de tweede verdieping, kijk ik naar de vrachtwagens die bulderend voorbijrazen. Ik weet niet welke reis ze nog voor de boeg hebben. Ik weet niet welke reis ik nog voor de boeg heb. Maar als ik Emilé mag geloven, komen er magische momenten aan.

Een zonnestraal zoekt zijn weg naar binnen en legt een witgele gloed over het scherm van mijn laptop. Er is hoop! Zelfs als alles donker lijkt is er hoop….

 ——————————-

Stuur deze tekst door naar je:

            • Facebook-vrienden
            • Twitter-volgers
            • LinkedIn connecties
            • en bloglezers…

Passie voor Schrijven automatisch in je mailbox?

Volg mij op Twitter:

“Vind ons leuk op Facebook”: Passievoorschrijven

Hoop!
Ine

Ik ga waar jij gaat…

Als een Tsunami ons morgen van de kaart veegt
Een wervelwind onze huizen omverblaast
Als een aardbeving een kloof slaat
Of een overstroming niets heel laat

Als jij als enige over blijft
Wie zal er dan voor jou zijn
Blijf alsjeblieft overeind
En zoek een weg tussen het puin

Want ik zoek mijn weg terug naar jou
Ik zie jou en hoor jou
Ik zal er zijn als jij me roept
Ik laat je nooit alleen

Mijn liefde voor jou blijft
Voor altijd en altijd
Ik ga waar jij gaat
Voor altijd en altijd

Die Tsunami stroomt mijn liefde
Die wervelwind blaast hoop
Als een aardbeving jou doet beven
Zal ik de overstroming zijn die jou opnieuw doet leven…

——————————————————————————–

En soms heb je muziek nodig als woorden alleen niet genoeg zijn…

——————————————————————————————————

Ik hoor heel graag wat jij van deze nieuwe tekst vindt.
Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Wat zou jij doen als je wist wat er morgen stond te gebeuren?

Groetjes,
Ine