Hoe komt het dat je ineens een tekst of liedje hoort en het je tot in het diepst van je hart en ziel raakt
Je hoort en leest de tekst en eigenlijk zit je helemaal niet in zo’n situatie
En toch.. je adem stokt..
Het snijdt door merg en been
Je voelt het verdriet… het onbereikbare.. de verwarring… de pijn… de vragen.. het reiken naar rust en antwoorden
En je beseft dat dit eigenlijk helemaal niet jouw emoties zijn
Dit is niet jouw verdriet.. niet jouw pijn… niet jouw verwarring… en het is inderdaad niet jouw verhaal…
En dan ineens snap je het
Verdriet is verdriet
Pijn is pijn
Verwarring is verwarring
Is haar verdriet erger dan het mijne ?
Is zijn pijn minder erg dan mijn pijn?
Pijn is pijn
Verdriet is gewoon verdriet
En iedereen zit al eens in een situatie waarin alles verward lijkt
Iedereen stelt vragen en zoekt naar antwoorden
Je hoort de woorden en sommige woorden raken je dieper en intenser dan andere
Sommige woorden blijven nazinderen
En je denkt dat je hart en ziel geraakt worden.. maar kan je hart breken?
Kan je ziel geraakt worden?
Je sluit je ogen en het lijkt of je hart huilt
Weet je, mijn verdriet is gewoon verdriet
Mijn pijn is gewoon pijn
En mijn verwarring is soms zo verwarrend
En je bent op zoek naar rust en antwoorden
En dan hoor je ineens een liedje dat je raakt
En je hebt een moment van zinsverbijstering en je snapt er helemaal niets van
En dan opeens snap je het allemaal wel.. het laatste puzzelstukje..
Waarom laten we geen tranen toe?
Waarom verdringen we frustraties?
Waarom mogen we niet boos zijn?
We haten onzekerheid en twijfels
Angst willen we niet
Waarom worden we soms gekwetst door kritiek?
Waarom voelen we ons afgewezen als iemand ons niet wil?
Waarom kroppen we onze emoties op?
Wat heeft het voor zin?
Want dan hoor je opeens een liedje of gebeurt er iets in je leven dat je raakt en de grond onder je voeten wegmaait
Je weet opeens niks meer
Je vraagt je af
WAAROM?
WAT heeft dit te betekenen?
We vechten
We lopen weg
We willen niet luisteren
We schreeuwen
En tenslotte.. crashen we…
En dan huilen we… we zijn bang… we twijfelen en zijn onzeker… gefrustreerd…
We stellen ons duizend vragen
En we snappen het niet
Maar we krijgen zoveel tekens.. en spijtig genoeg willen we vaak niet luisteren…
Maar lieverd, alsjeblieft
Ik vraag je
HUIL!
ROEP.. SCHREEUW
TWIJFEL
Wees maar bang
Je mag het al eens “niet” weten
Maar besef.. dat je niet alleen bent… Want dat denken we zo vaak…
Ik ben jou
Jij bent mij
Jouw verdriet is mijn verdriet
Jouw pijn is ook mijn pijn
Jouw verwarring is mijn verwarring
En mijn angst is niet groter of kleiner dan jouw angst
Ik ben niet beter dan jou
Accepteer het gewoon.. dat je bang bent… dat je verdriet hebt… en even geen lichtpuntje ziet…
Besef dat alles cyclisch is.. en als je even niet weet waar je je bevindt.. dan is het heel normaal dat je verward bent…
Maar de zon… die is er altijd.. vaak zien we haar niet… door de storm en de gitzwarte wolken.. maar ze wil alleen maar schijnen..
Wacht maar af
Ze zal schijnen.. VOOR JOU.. VOOR MIJ…