Ze herinnerde zich de eerste avond dat ze samen waren. Het was alsof het gisteren was. Ze hadden mekaar een paar dagen eerder ontmoet en de vonk sprong gelijk over.
Het was hoe een eerste kus moest voelen. Zo moest het zijn. Dit zou ze haar hele leven blijven herinneren. Ze vertrokken samen en voelden de spanning stijgen. Niemand zei een woord. Ze wilden het allebei maar wie zou het initiatief nemen.

Deze keer was het anders. Het was tastbaar. Het leek alsof de wereld haar adem inhield en wist wat er zou gaan gebeuren. Het ruisen van de bladeren stopte. De krekels werden muisstil. De maan scheen helderder dan voorheen. Ik keek naar links en onze ogen kruisten. Ze las het in mijn ogen en ik zag het in de hare. Ze verlangde even hard naar mij als ik naar haar. Als in een droom werden we naar mekaar toe getrokken. Toen onze lippen raakten leek het alsof de hemel naar beneden kwam. Er was alleen maar ik en zij. Al de rest verdween. Het was perfect. Als ik nu moest sterven, dan was dat maar zo. Want dit moment was van haar en mij en het was het allermooiste dat me overkwam.