“In sickness and in health till dead do us part..”
De fotografe schiet snel nog een paar van de mooiste foto’s en sluipt dan als een dief in de nacht weg. Onzichtbaar is ze. Een goede fotografe is overal en nergens. Ze legt elk moment vast op de gevoelige plaat maar wil niet gezien worden. Ze is onzichtbaar. Maar ik heb haar gezien. Ik volg elke stap op de voet. Ik ben helemaal in de ban van haar. Hoe ze geconcentreerd het bruidspaar in de gaten houdt. Met een zachte aanraking de mensen die in haar vizier staan een stukje opzij duwt. Het puntje van haar tong dat soms over haar lippen danst….
De techniek staat niet stil. Ik weet nog hoe het vroeger ging. Maar nu is alles anders…
Ik zit achteraan in de menigte en vanop afstand kijk ik toe. Ik zou hier eigenlijk niet mogen zijn. Ik wil hier eigenlijk ook niet zijn. Mijn beste vriendin trouwt en ik zou daar vooraan naast haar moeten staan maar ze heeft voor een ander gekozen. En dan nog wel mijn beste vriend. Ik kan me wel verrot schoppen dat ik het niet heb zien aankomen. Soms ben je te druk bezig met werk en andere zaken en kom je er te laat achter dat het beste uit je vingers glipt. Ik kan de tijd niet terug draaien en zelfs als ik dat zou willen, dan weet ik niet of het zin heeft.
Ze is bloedmooi en ze ziet er oprecht gelukkig uit. Lang geleden dat ik haar nog zo heb gezien. Misschien is het zo wel beter. Ik voel even of mijn vermomming nog goed zit. “Pruik: check, opgeplakte snor: check.” Stiekem glip ik de kerk uit want ik wil niet dat ze me ziet.
In al mijn haast bots ik bijna tegen haar op. Ik kan nog net haar fototoestel redden. Oog in oog staan we daar. De tijd lijkt stil te staan. Het duurt een eeuwigheid voor ik mijn woorden vind: “Hoi, ik ben Alex. Het spijt me. Kan ik het goed maken met een kop koffie?” ….
Ik hoor heel graag wat jij vindt van dit nieuw verhaal!
Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.
Groetjes,
Ine