In september is het vier jaar geleden. Al vier jaar! Het is niet dat ik geen letters meer op papier heb gezet. Het is niet dat ik geen boek meer heb geschreven. Want dat heb ik wel gedaan. Maar soms gaat een leven ineens een compleet andere richting uit. En ook dat is een keuze…
Maar als iets goed gaat dan blijf je gaan. Nog altijd een “passie voor” maar dan voor iets anders. Een mens kan veel passies “voor” hebben. Het is niet dat die ene er niet meer is. Maar je hebt maar 24 uur in een dag.
En dan wordt de sky the limit met een passie die draait. Dan gaat er een wereld voor je open en ligt je focus te veel op “dat” en “daar” terwijl je “dit” en “hier” even compleet uit het oog verliest. Ja, vier jaar…
Maar toen…deze week. Nog nooit leek de wereld zo klein. Leek alles en iedereen zo met mekaar begaan. Nog nooit heb ik zoveel woede gevoeld en verdriet en frustratie en angst. Nog nooit was het zo dichtbij. Nog nooit werd er zoveel met de vinger gewezen als deze week. Ook door mij. Want iemand moet hiervoor toch verantwoordelijk zijn?! En iemand moet dit toch kunnen veranderen?!
Ik heb je nooit gekend en toch lijkt het dat wel. Want je lijkt één van ons. Julie, je bent één van ons. Het had ik kunnen zijn. Of zij. Nu jij.
Iedereen heeft het over verkeerde plekken en verkeerde momenten. Maar ik geloof het niet. Ik wil het niet geloven. En begrijpen doe ik het nog minder.
We hebben passies. We kiezen. We gaan. We doen. We komen ergens. Kiezen niet altijd het juiste moment. Het juiste moment komt soms, ineens of later. Maar verkeerde plekken die mogen er nooit zijn. En een verkeerd moment moeten we kunnen overdoen. We moeten altijd een nieuwe kans krijgen. Want mensen die goed doen en goed zijn, die krijgen altijd een nieuwe kans. Dat is hoe het hoort te zijn…
Dus ja, ik haat het. Het gevoel om niet te kunnen gaan en staan waar je wilt. Het gevoel van angst en wantrouwen dat me bekruipt als ik de auto parkeer en in het donker naar de voordeur van het appartement loop. Een man passeer en me afvraag of hij wel goede bedoelingen heeft. Me afvraag waarom hij om half twaalf nog rondloopt. Ik wil om half twaalf kunnen rondlopen!
Het gevoel. Me beroofd voel. En besef dat we hiervoor niet kiezen. Dat jij niet gekozen hebt.
Dit is België. Ja, dit is België! Als vrij zijn hier niet kan, waar dan wel?
Vandaag lijkt de wereld zo verdomd klein…