Dit is niet mijn verhaal. Ik heb twee schatten van ouders die altijd en alleen maar het beste voor mij willen maar er zijn er anderen die minder geluk hebben. Dit is het verhaal van een vriendin, ik noem haar “Suzanne”. We hebben uren samen gezeten en het enige dat ik kon doen was zitten en luisteren. Luisteren naar haar verhalen en proberen te vatten waarom iemand zoiets deed. Ik zocht naar een reden hoe iemand dat een ander kon aandoen. Tot op de dag van vandaag weet ik het nog altijd niet. Dit is het verhaal van de “Suzanne’s” in de wereld en ik vond dat het moest neergeschreven worden. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat mijn leven zoveel mooier is.
———————————–
“Ikkkkk haaaaaaaaaaaaatttt jeeeeeeeeeee!!” Ik zit ineengedoken in een hoekje van de kamer. Mijn hoofd stevig tussen mijn knieën en armen geklemd. Ik wil niets meer horen. De stemmen in mijn hoofd dagen me uit – “Doe het! Maak hem kapot! Hij heeft jouw leven kapot gemaakt. Nu is het jouw beurt.” Maar ik kan het niet. Hoe graag ik het ook zou willen. Iets in mij houdt me tegen. Zou er toch nog iets goeds aan me zijn? Ik moet wel rotslecht zijn, waarom doet iemand anders zoiets? Ik weet dat ik niet de mooiste ben, niet de slimste. Ik heb een te grote neus, ben een paar kilootjes te zwaar en ik heb geen helblauwe ogen maar ik snap niet waar ik dit aan heb verdiend. Ik doe mijn best, weet je? Ik doe mijn best om te studeren. Ik let op op school, maak mijn huiswerk en probeer een voorbeeldige student te zijn maar blijkbaar is dat niet genoeg.
Ik kom thuis en de geur van alcohol komt me tegemoet. Een walging maakt zich van me meester. Ik kan er niets aan doen. Het is mijn vader maar soms wou ik dat alles anders was. Ik ben jaloers op de meisjes en jongens die gewoon onbezorgd kind kunnen zijn. Ik kan alleen maar hopen dat het leven sneller gaat. Sneller, zodat ik kan ontsnappen aan dit hier. Ik wil hier weg maar hoe moet ik dat doen? Waar moet een meisje van vijftien alleen naar toe? Iemand… zeg het mij!
De stemmen in mijn hoofd laten me geen seconde met rust. Ik voel me gevangen. Niets voelt nog veilig voor mij. Hoe kan ik in godsnaam ooit iemand vertrouwen? Als versteend zit ik in een hoekje van de kamer. Het is angstaanjagend stil en ik kan alleen maar wachten, wachten op wat komen gaat. Wachtend op die allesverwoestende ruwe hand die me kort en klein slaat. Ik kan er niets aan doen. Ik kan er helemaal niets aan doen. Was ik maar sterker… Was ik maar slimmer… Was ik maar mooier… Goh, was ik maar nooit geboren want dit kan ik gewoon niet meer aan.
———————————–
Zeg wat je bezig houdt.
Fluister het in de nacht.
Zing het in de regen.
Dans het in een hoekje van de kamer.
Schreeuw het uit op het topje van een berg.
Of roep en tier als niemand je kan horen.
Maar laat de pijn je niet vermoorden.
Stop het in je dans, je muziek en je beweging.
En als niets helpt…
Als je lichaam en stem verstijven
Laat dan alles los en begin te schrijven!
——————————–
— Duisternis kan je met duisternis niet verdrijven, alleen het licht kan dat —
— Haat kan je met haat niet verdrijven alleen de liefde kan dat —
——————————–
Ik hoor heel graag wat jij vindt van deze nieuwe “Brief aan.. ”
Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.
Zou je mij een plezier willen doen en deze “Brief aan..” delen met kennissen en vrienden op facebook, twitter of linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?
Ik wens je een magische week!
Ine