Ze zit aan tafel en springt op wanneer het winkelbelletje gaat. Kwart na 12 net gepasseerd, zo geeft de antieke klok tegen de muur weer.
Het is echt een schattig winkeltje, de schat van Sarah. Je ziet dat het haar droom was en is en dat ze het toch maar mooi voor mekaar heeft gekregen. Haar heiligdom, haar stukje van zichzelf. Ze vertelt honderduit over de herinrichting en dat het wel wat donker is met die antieke kast die ze daar midden in de winkel heeft neergezet. En dat ze daar toch nog iets aan wil doen.
De geur van koffie vult de ruimte en de senseo op de mahoniehouten dressoir staat werkelijk te blinken. De ruimte ademt een gastvrijheid uit die zelfs de dag van vandaag niet in elke huiskamer terug te vinden is. Een vaal geworden fauteuil, ooit nog bordeauxrood geweest, nodigt uit om in neer te ploffen.
Wat een rust en sereniteit. Zo ook het azuurblauwe sjaaltje dat ze rond haar hals draagt en dat continu vraagt om aan geprutst te worden. Is ze toch niet zo rustig dan?
Een waterval van woorden overspoelt de stilte. Wat eerst zo uitnodigend was, stuurt nu om snel door te gaan. Rust vind je alleen in jezelf. De wereld is een spiegel.