Na een veel te turbulent jaar vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….
Dit is het tweede deel. Veel leesplezier!
Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.
x Ine
——————————–
DAG 2 – VRIJDAG 10.30u
Op de parking van de luchthaven van Palma staat een bus ons op te wachten. Een vriendelijke buschauffeur stopt mijn koffer in de bagageruimte. Spijtig genoeg zit de bus afgeladen vol met een stelletje gestampte Duitse boeren die er niet beter op vinden om de rest van de passagiers te tiranniseren. Dat heb ik dan weer.
Ik kan me er niet meer druk over maken. De veel te korte nacht begint zijn tol te eisen en ik besluit het maar gewoon te ondergaan.
Om 12.15u komen we in het hotel aan. Een grappig mannetje brengt mijn bagage naar de kamer. Ik laat mijn koffer voor wat het is en besluit het mega complex te gaan verkennen.
Het zal wel veel met de vermoeidheid te maken hebben maar ik heb geen idee waar ik ben en een stemmetje fluistert me toe dat ik beter een iets kleiner resort had gekozen. Ik vind mijn weg niet en ik heb geen idee waar ik moet zijn.
“Ben ik hier nu net al niet geweest?” , vraag ik mezelf af.
De onzekerheid overvalt me. Misschien was ik beter thuis gebleven. Misschien verdien ik het niet, plezier hebben. En de ene gedachte over onzekerheid lijkt de andere te doen ontwaken… Misschien ben ik niet goed genoeg. Ik ben zeven jaar verloren door van de verkeerde te houden. Misschien ben ik niet de moeite waard. En nu is het te laat om mijn droomvrouw tegen te komen. Ben ik niet te oud? Misschien ben ik het simpelweg niet waard… Ik begin te rennen, in de hoop alle verloren tijd in te kunnen halen…
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, is er geen streepje zon aan de hemel te bespeuren. Mallorca, the place to be, en top weer verzekerd. Maar Ine Van Hofstraeten komt eraan en de zon is nergens te bekennen.
Ik besluit niet bij de pakken te blijven zitten. Het mag dan wel slecht weer zijn. Ik mag dan wel mijn draai niet vinden. Maar laat ons maar te voet naar het dichtstbijzijnde dorpje vertrekken, denk ik bij mezelf. Hoe ver kan drie kilometer zijn? Misschien was het toch niet zo´n goed idee om dat op sleffers te doen, vertellen de blaren op mijn voeten achteraf.
Aangekomen in Cala Ratjada begint de zon te schijnen. Eindelijk! Ik leg me op het strand en voel me niet echt thuis tussen de tientallen feestvierders die duidelijk met een andere intentie naar Mallorca zijn gekomen. Ik kan hun feestvreugde niet delen en besluit op zoek te gaan naar juwelen. Ik zoek rust en denk het te gaan vinden in één van de winkeltjes die zich als een kluwen een weg door het dorpje banen.
Na twee uur winkelen en nog geen euro armer bereik ik het pittoreske haventje. De vissersbootjes en het helblauwe water maken dat ik me voor de eerste keer rustig voel. Ik mag dan geen idee hebben hoe ik terug thuis geraak maar iets in me zegt dat het allemaal wel goed komt. Ik bestel een ijsje met aardbei en mokka en laat me met een zucht op de trappen vallen.
De zon verwarmt en legt een warme deken van bezorgdheid om me heen. Het lijkt alsof ze me iets duidelijk wilt maken. En ik besluit om maar gewoon mee te gaan met de stroom. Ik slenter van de ene naar de andere plek, op zoek naar iemand die me kan vertellen hoe ik thuis geraak want drie kilometer terug kunnen mijn gehavende voeten niet meer aan.
Niemand die me begrijpt. Niemand die ook maar een woord Nederlands, Frans, Engels of Duits verstaat. Daar sta je dan als zogezegde talenknobbel in een land waar iedereen alleen maar Spaans lijkt te spreken.
Net als ik de moed lijk te verliezen passeer ik twee guitige vrouwen. Ze zitten ontspannen op een bankje en kijken me vragend aan. Ik doe nog een laatste poging. Op hoop van zegen.
Mijn twee engeltjes vragen of ze me aan het hotel moeten afzetten. Is dit een fata morgana of heb ik het goed gehoord? Ik kan mijn geluk niet op als ik op de achterbank van hun Renault Clio neerplof.
De zon had gelijk… alles komt uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht. Als je je dus met de stroom laat meevoeren kom je waar je moet zijn…
Les nummer twee: De les van onzekerheid. Soms weet je niet waar je moet zijn of hoe je ergens moet komen. Dan heeft rennen geen zin. Dan moet je stilstaan, om je heen kijken en aan een ander vragen welke weg je moet gaan. En hopen dat ze je taal spreekt… 🙂
….. WORDT VERVOLGD ….
—————————
Heb jij soms van die momenten dat de onzekerheid je overvalt? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.
Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:
- Facebook-vrienden
- Twitter-volgers
- LinkedIn connecties
- en bloglezers…
Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten
PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂
Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen
Schitterend verhaal! Wanneer ik op reis ga of ben, kan ik een knop in mijn hersenen omzetten zodat ik niet gespannen of onrustig ben. Eigen aan mijn vader. Die kan dat ook.
Wat ik daar wil mee zeggen… vanaf dat mijn koffers zijn gepakt kijk ik nog maar naar 1 ding: vakantie en de rest kan mij gestolen worden. Dan ben ik ineens zen. Dit is eigen aan het beestje hé. Stress (heeft iedereen), humeur heb ik niet, problemen (heeft iedereen) laat ik thuis deze week of 2 weke. Niemand kan mij uit evenwicht brengen. Moet ik 3km wandelen. Dan is het zo. Duurt het wat langer of blaren dan stap ik wat trager.. ik ben op vakantie.
PS: Neem altijd een boekje ned-spaans mee… zooooooooooo gemakkelijk .
grtz Philippe
Hoi Philippe,
Het is inderdaad eigen aan het beestje. 🙂
En dat boekje Nederlands – Spaans, dat had me inderdaad enorm kunnen helpen!
groetjes, Ine