Als controle nu eens een illusie is…

Na een veel te turbulent jaar vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….

Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.

Lees hier DEEL 1

Lees hier DEEL 2

Dit is het derde deel. Veel leesplezier!

Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.

x Ine

——————————–

DAG 3 – ZATERDAG 8.30u

Ik zit aan het ontbijt, uitgeslapen en zo fris als een hoentje. Tien uur slaap werpt zijn vruchten af. De rijkelijke buffetten nodigen me uit om me helemaal te laten gaan. Mijn dieet kan de pot op. Ik wil er niet aan denken dat ik straks misschien lig te creperen van de verkeerde dingen die ik in mijn lijf heb gestopt. Maar misschien valt het hier in Mallorca nogal mee. Misschien heb ik daar alleen maar last van in België.

Om 10.30u haast ik me naar de infosessie van de touroperator. De blonde jetair hostess ontvangt me met open armen. Ze mag er best wel zijn. Hiervoor wil ik elke dag wel tekenen. En als kers op de taart krijg ik nog een privé uitleg ook. Ondanks haar mooie praatjes laat ik me niet overhalen heel de reeks uitstappen te boeken. Ze stelt me toch wel een beetje teleur. Geen enkele keer vraagt ze me wat ik graag doe. Ze begint gelijk met het verkopen van haar reisbrochure. Het zal wel beroepsmisvorming zijn maar op dat moment geef ik haar maar wat graag een exemplaar van mijn boek Topverkoper in 20 weken. Ik besluit om uit mijn rol van trainer/verkoper te stappen en boek een auto voor drie dagen en een citytoer Palma De Mallorca.

11.30u net gepasseerd en ik lijk alles onder controle te hebben. Mijn komende vier dagen zijn ingepland. Wat kan er nu nog misgaan? Van impulsiviteit is er geen sprake meer. Als een rasechte time manager is de agenda voor de komende week vastgelegd…

Ik besluit om met een boek aan het zwembad te gaan liggen en te genieten van de jengelende kinderen die om de haverklap om de aandacht van hun ouders schreeuwen.

Eigenlijk mag ik niet in de zon. Al jaar en dag heb ik last van acné en tegen beter weten in ben ik in januari gestart met een kuur Roacutan. Ik weet dat het troep is maar wat doe je als je al alles geprobeerd hebt. De bijsluiter wil je liever niet lezen want dan word je vanzelf niet goed. Het is het enige middel dat blijvend resultaat geeft. Alleen moet je uitkijken wat je eet, drinkt en in de zon komen is absoluut af te raden omdat je huid flinterdun wordt.

Maar dat lap ik dus aan mijn laars. Als ik nu op één ding gek ben, dan is het wel op de zon. Ondanks een factor vijftig voel ik de zon dwars door mijn huid branden. Dit kan inderdaad niet gezond zijn. De zon brandt de nachtmerrie van donderdagnacht opnieuw op mijn netvlies. Het verschroeit alles. Als dromen iets willen zeggen, wat zou deze dan te betekenen hebben?

Ik voel aan de blauwe plek die van blauw is over gegaan naar pikzwart. Na twee dagen kan ik mijn bil nog altijd niet aanraken. Een pijnscheut schiet door mijn lichaam als ik het toch probeer. Een flinterdunne huid. Niet weten waar je bent. Complete desoriëntatie. Verbranden, inbranden, dwars door alles heen branden. Letterlijk en figuurlijk verbrand zijn…

Na het middageten zoek ik andere oorden op. De blauwe ligstoelen aan het strand nodigen me uit. Het golvende water spoelt alle zorgen en problemen weg. De catamaran met Amerikaanse vlag doet me wegdromen. Ik denk aan sterren, decadente feestjes, alles hebben wat je wilt, alles doen wat je wilt maar vooral vrijheid. En hoe ik daarnaar verlang…

Als de zon genoeg heeft ingebrand beklim ik gepakt en gezakt de heuvel die vlak voor het hotel ligt. Na 500 meter bereik ik een privé strand. Ver weg van alle hotels, tussen de rotsen, speelt een verliefd koppel tennis. Ik verlies me in het idee van de ware en hoe dat zou zijn… Hoe ik me zou voelen. Het doet me alle besef van tijd vergeten…

ZATERDAG 20.00u

De tweede avond. Maar ook vanavond heb ik er absoluut geen probleem mee om in mijn eentje te dineren. Ik voel de mensen kijken en zich afvragen wat ik hier alleen doe. Ik voel de vragende blikken. Ik zie hun medelijden. Waar ik het meeste bang voor was, doet me helemaal niets. Als iets me tegenhield om alleen op vakantie te gaan was het de avonden. Het alleen aan tafel zitten. Niemand om mee te praten. De eenzaamheid. De blikken. Maar nu ik hier zit merk ik dat het me niets doet. Waar ik bang voor was is een illusie. Ik besef dat ik vaak bang ben. Dat het me tegenhoudt om dingen te doen. De angst houdt me tegen om op een vreemde vrouw af te stappen en er gewoon een babbel mee te doen. Uit angst voor… afwijzing. Zou iedereen net als ik, soms bang zijn?

Ik kijk om me heen en observeer de koppels. Ze zitten over mekaar. De meesten lijken verveeld, ongelukkig. Er zijn er zelfs weinig die echt met mekaar praten. Ze zitten daar maar, zonder een woord te zeggen. Ze eten, vullen hun borden en laten de tijd voorbij kruipen. En dan zijn er de ouders met kinderen. De vrouw houdt zich gestresseerd bezig met haar kleine spruiten. Ze spoort hen aan om hun borden leeg te eten. De man kijkt soms verveeld, dan weer geamuseerd toe. Als het zo moet zijn, dan hoeft het voor mij niet… Ik mis de passie tussen hen, de liefde, het gelukkig zijn…

Op dat moment besef ik dat ik gelukkiger ben dan 80% van de mensen om me heen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Life is good… De tweede dag en het wordt beter en beter…

Les nummer drie: Vaak doe je dingen niet omdat je er bang voor bent. Je zegt dingen niet omdat je bang bent voor de reactie van de ander. Maar de waarheid is altijd minder erg.

….. WORDT VERVOLGD ….

—————————

Waar ben jij bang voor? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.

Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:

  • Facebook-vrienden
  • Twitter-volgers
  • LinkedIn connecties
  • en bloglezers…

Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten

PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂

 

Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen

“Vind ons leuk op Facebook” door op deze link te klikken.

7 thoughts on “Als controle nu eens een illusie is…

  1. Hoi Ine,

    Ik vind dat je het zeer pakkend neerzet en zodra ik het nieuwste deel lees denk ik…… ik wil meer.
    Ik ben bang voor de dood, die is nu wel heel erg dicht bij.
    Ik heb net twee weken geleden de liefde van mijn leven gehuwd.
    Ik was al verliefd op haar vanaf mijn 16 jaar, maar ja dat kon natuurlijk niks worden.
    We zijn 4 jaar gewoon heel goede vriendinnen geweest en hebben elkaar toen 20 jaar niet meer gezien.
    Ik kreeg steeds meer de drang om bij haar te zijn en ben haar gaan zoeken met als eind resultaat… we zijn getrouwd.
    En gelukkig.
    Maar de dood staat op de loer.
    Ik heb namelijk COPD in een vergevorderd stadium dus vandaar mijn angst.
    Groet Lizet.

    • Hoi Lizet,

      Woorden schieten tekort als ik jouw mailtje lees. Dank je wel voor het lezen van mijn verhalen. Ik plan een compilatie boek te maken als alle delen verschenen zijn op de website. Je krijgt er zeker eentje.
      Als ik jouw verhaal lees word ik er stil van. Super dat jullie samen zijn gekomen na zoveel jaar. Ik lees dat je een volhouder bent en dat je de liefde nooit heb opgegeven.
      Doe dat nu ook niet! Iemand vertelde me ooit dat de liefde, de angst doet verdwijnen. Dat is mijn wens voor jou.
      Dat ze jou ondersteunt in dit moeilijke proces.
      Lieve groet, Ine

  2. Ik wil meteen meer lezen!

    Wijze les. Zouden we allemaal meer moeten doen.

    Ik ben bang van een aantal dingen, maar de grootste angst, is de angst om langzaam te verdwijnen, vergeten.
    Vergeten wie je dierbaar is, de warme plek vergeten waar je je altijd hebt thuis gevoeld, vergeten wie je ware ik is. Bang dat je nabestaanden het niet zouden kunnen vergeten dat jij hen vergeten was, … Net zoals mijn grootmoeder heeft meegemaakt. Lijkt me verschrikkelijk!
    Ik ben vooral bang om plots alles kwijt te spelen, plots de controle kwijt te zijn.

    Doe zo verder meid! Knap!

    • Dank je wel voor jouw reactie, Daya. Mooi wat je zegt, waar je bang voor bent.
      Mijn grootste angst is… wie me dierbaar is… ineens plots te moeten missen. Zonder dat ik afscheid heb kunnen nemen. Als er woorden vallen, is dat het gevoel dat me direct bekruipt. Dan hoor ik een stem die zegt: “Ine, maak het terug goed, dit is niet het laatste dat je hebt willen zeggen. Wat als je hem of haar morgen niet meer terugziet?”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *