Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Mocht je nu pas beginnen lezen, een korte inleiding…
Na een turbulent 2013-2014 vertrok ik begin juni een weekje naar Mallorca. Ik vond altijd wel een reden waarom het even niet uit kwam maar als de emmer overloopt… Dan is het vijf óver twaalf.
Op reis gaan? Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties. Wat heb ik op dat weekje veel over mezelf (en mijn omgeving) geleerd….
Mocht je de eerste delen gemist hebben dan kan je die nu lezen.
Dit is het zevende deel. Veel leesplezier!
Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.
x Ine
————————
WOENSDAG
Ik bekijk mijn sightseeing ticket van Palma. Met dit beduimelend briefje kan ik een hele dag op de hop on/hop off bus. Maar eigenlijk heb ik niet veel zin om rond te wandelen in Palma.
Omdat een stem in mijn hoofd me toch aanspoort om te gaan begin ik aan de 75 minuten durende trip naar het centrum van Palma. Ik parkeer in een ondergrondse garage op nog geen honderd meter van de opstapplaats. Omdat de eerste bus pas om 10u vertrekt heb ik nog wat tijd over.
Ik sta recht voor de Kathedraal La Seu die, zo geeft het bordje aan, uit de 13de eeuw dateert. Ik moet toegeven dat het echt wel een van de mooiste kathedralen is die ik al ooit heb gezien. Maar het is vooral het marktje ernaast dat mijn aandacht trekt. Een groepje kunstenaars toont er hun creatieve kunstwerkjes. De meest unieke ringen, armbanden en schilderijen op amper honderd vierkante meter maar ik ben verkocht.
Ik hou van kunstenaars. Ik hou van hun openheid. De schittering in hun levendige ogen als je hen een compliment geeft. Ja, ik hou van hun creativiteit. Hun energie.
Opgeladen stap ik dertig minuten later in de sight seeing bus. Maar ik stap niet uit. Ik laat me gewoon rond rijden. De Engelse stem die door de luidsprekers schalt hoor ik amper. Ik verroer me niet. Ik word ingepalmd door wat er om me heen gebeurt. Als ik de haven bereik verwacht ik, net zoals enkele dagen geleden, een of andere filmster te zien. Maar ook vandaag, vang ik bot.
Na anderhalf uur is de rondrit voorbij en vertrek ik naar het strand. In tegenstelling tot de voorbije dagen is dit een van de lelijkste stranden die ik ooit gezien heb. Hoe adembenemend mooi de jachthaven is, zo aartslelijk is het strand. Al zitten de auto´s die een storende indruk op me achterlaten daar zeker voor iets tussen. Maar ook de vuiligheid, het vaalgrijze zand en de aangespoelde troep maken dat ik me niet echt op mijn gemak voel.
Ik trek het niet langer dan nodig is en vertrek op tijd terug naar het hotel. Ik heb het wel gehad voor vandaag. Na een half uur in de file te hebben gestaan, zet ik me op het terras van het hotel met een verrukkelijke Sangria en een boek.
Ik lees over verschillende universums. Dat er, volgens de schrijver, meer is dan wat we kunnen zien en ik kan me wel vinden in haar denkwereld. Ik grinnik bij de gedachte aan mijn beste vriendin. Als ze nu naast me zou zitten zouden we vertrokken zijn. Het idee over verschillende universums? Dat is voer voor weer makkelijk enkele uren discussie. Maar ik ben alleen dus ik voer het gesprek in mijn hoofd.
“Leven we wel als we geen live contact met elkaar hebben? Hoe zeker kan je zijn dat de ander ook echt leeft, als je hem of haar niet hoort of ziet. Als ik je niet kan zien, hoe weet ik dan dat je er echt bent? Dat je echt bestaat? Dat weet ik toch pas met zekerheid als ik je mail, jou hoor, jouw berichten lees? Niet? Dus ik leef op dit moment in mijn universum in Mallorca met de mensen om me heen en zij leeft in haar universum in België. En jij in dat van jou. Mmm, de gedachte aan verschillende universums intrigeert me. Ik kan je niet zien maar toch leef je. Ze zou ongetwijfeld voet bij stuk houden en zeggen dat het zo is. En ik kan het wel volgen en het zal ook wel zo zijn. Maar toch…”
Ik kan niet anders dan de bal terug kaatsen.
“Dus we hebben geen contact met elkaar maar toch leven we?”
“Ja”, zou ze zeggen. “Tuurlijk!”
“Dus als we een jaar niets van elkaar zouden horen, leven we? En jij bent daar honderd procent zeker van?”
“Ja”, zou ze zeggen, “omdat ik weet dat je leeft.”
“Mmm, hoe weet je dat zo zeker? Want je kan me niet zien.”
“Omdat je het voelt en omdat ik weet dat het zo is. En gewoon, omdat je leeft.”
Ik kaats de bal terug…
“En als ik nu voel dat wie jij verloren bent ook nog leeft? In een ander universum. Omdat ik het zeker weet…”
“Maar ik kan haar niet zien!” schreeuwt ze me toe.
“Ja, zeg ik, dat bedoel ik. Het is niet omdat je haar niet kan zien, dat ze niet meer leeft. Dat heb je net zelf gezegd. Dat is het verhaal van de verschillende universums van daarnet!”
Stilte. Doodse stilte…
De discussie gaat nog even verder in mijn hoofd maar ik heb nood aan live contact. De les van verschillende universums en de vraag of we ook echt leven als we elkaar niet horen of zien moet ik onthouden. En als ik terug ben in België moet ik het er met haar over hebben. Ik kijk al uit naar de echte discussie.
Net op dat moment trilt mijn gsm. Een bericht. Ik begin te lachen. Ze leeft dus nog. Zoveel kilometers maar verschillende universums raken dus wel degelijk. Er is een connectie tussen wie je dierbaar is en ik ben wel zeker dat de dood daar niets aan kan veranderen…
Dit is een dag dat ik wel wat gezelschap mis. Ik heb zin in een babbel. Maar dat is het voordeel. Als je iets wilt, moet je het gewoon doen. Ik ga aan de bar zitten en begin stom te doen met één van de obers achter de bar.
Toch vreemd eigenlijk hoe je in enkele dagen zo kan veranderen. Van; laat me allemaal even met rust – ik heb ruimte nodig en geen behoefte aan gezelschap naar – seg, is er iemand om mee te lachen en gewoon gek te doen? De les van hoe je blik verheldert… En hoe je de werkelijkheid ziet. Vandaag is absoluut anders dan gisteren. Morgen zal anders zijn dan vandaag!
Het is een dag van lessen. Een dag van inzichten en vragen. Een dag van verandering. Je voelt het borrelen in alles wat je doet… Ik zie ze in de twinkel lichtjes van de humoristische barman. Ik voel ze in de goudgele stralende zon en ik zag ze in de zweetdruppeltjes op het voorhoofd van de oude man naast me op de bus in Palma. Je voelt die nieuwe richting stilletjes aanbreken… Nog even…
Les nummer zeven: En als we nu eens allemaal met elkaar verbonden zijn… Verschillende universums… Wat jou raakt, raakt mij…
WORDT VERVOLGD…
—————————-
Wat is volgens jou de meest betoverende plek waar je zeker geweest moet zijn? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.
Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:
- Facebook-vrienden
- Twitter-volgers
- LinkedIn connecties
- en bloglezers…
Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten
PS: Hou Passie voor Schrijven zeker in de gaten voor de rest van het verhaal…. 🙂
Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen