We zijn aan het einde gekomen…
Als je de website van Passie voor Schrijven de laatste weken gevolgd heb, dan kon je mijn ´avonturen´ in Mallorca lezen. Begin juni 2014 vertrok ik een weekje naar Mallorca.
Op reis gaan? Niets speciaals zou je zeggen?! Klopt… maar ik ging alleen. En dat kon best wel eens misgaan. Maar het werd één van mijn allerbeste vakanties.
Je kan alle delen hier lezen:
Dit is het allerlaatste deel. Veel leesplezier!
Ik hoor graag wat je ervan vindt in het reactieveld onderaan.
x Ine
———————-
DONDERDAG
Na mijn laatste uitgebreid ontbijtbuffet met een overdosis aan calorieën, wandel ik op mijn dooie gemak naar de kamer. Wat zullen we vandaag doen? Er staat helemaal niets op de planning. Mijn laptop ligt onaangeroerd op mijn nachtkastje. De laatste zeven dagen heb ik geen letter op papier gezet. Dat is me de laatste drie jaar nog nooit overkomen. Een week zonder te schrijven? Vreemd!
Ik voel de drang om de gedachten van me af te schrijven. Met een doek veeg ik het laagje stof weg dat zich zichtbaar op de laptop heeft genesteld.
Op de laatste dag van je vakantie begin je je meestal af te vragen wat je anders gaat doen als je terug in je normale dag patroon komt. Ik schrijf op waar ik naartoe moet als ik terug in België ben. Mijn nieuwe job begint nu echt. Wat wil ik in de zomer nog allemaal doen? Waar wil ik over schrijven? Wat wil ik doen met mijn websites Passie voor Schrijven en Topverkopertips. En vooral, wie heeft er wat aan?!
Ik begin te schrijven en als ik na een tijdje bij positieven kom merk ik dat er twee uur zijn gepasseerd. Ik wil nog even van de zon genieten vandaag en sla de laptop met een klap dicht. Schrijven kan ik thuis ook nog.
Donderdag dus. Ik moet helemaal niets. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik kan rusten. Dag zeven, mijn laatste dag maar ik lijk nu pas echt thuis te komen. Ik voel me super rustig. Niets moet. Alles mag. Kon ik deze gedachte maar wat langer vasthouden…
Ik voel de stress van de voorbije maanden en dagen uit mijn lichaam stromen. Ik merk 
dat ik me meer en meer in de menigte wil mengen. Meer naar buiten wil komen. Meer ontspannen ben. Meer daar ben en vooral meer daar wil zijn. Ik wil meer reizen. Iets van de wereld zien. Niet meer zo hard werken. Meer genieten. Echt kunnen genieten. Zonder me zorgen te maken of te moeten luisteren naar de stemmen in mijn hoofd die schreeuwen over alle dingen die vandaag, zonder uitstel, MOETEN gebeuren. Wat haat ik dat moeten van mezelf toch soms.
Ik denk aan mijn volgende vakantie. Dit wil ik meer doen, alleen op vakantie trekken. Er alleen op uit. Ik wil een maand naar Toscane. Italiaans leren zodat ik met de plaatselijke bevolking kan communiceren. De geur van lavendel en Italiaanse kruiden dringt mijn neus binnen. Of beeld ik me dat maar in?
De brandende zon en geen vleugje wind maken dat ik mijn spullen bij elkaar raap en naar 
het strand, honderd meter verderop, trek. Ik leg mijn handdoek op het streelzachte, witte zand. Ik val in slaap en droom van mijn villa in Umbrië, mijn privé-zwembad, de prachtige bloemenvelden, Italiaanse lekkernijen, de lekkerste wijnen en vrijheid… Niets doen. De wereld zien…
VRIJDAG
Om 7u haalt een privé-taxi me op. Tegen alle verwachtingen in is hij stipt op tijd. Maar mijn vliegtuig heeft exact een uur vertraging. Het lijkt of de naweeën van de stress nog in de lucht hangen. Want één landingsbaan is volledig afgesloten door een vliegtuig met brandstof lek. Ook onze vlucht verloopt niet echt rustig. Na twee uur van turbulentie en een verre van gestroomlijnde landing, zetten we voet aan de Belgische grond. Het is 14u als mijn ouders me oppikken. De stralende zon leidt ons naar een terrasje waar we overdreven dure zoete witte wijn drinken. Ik kijk naar het etiket en zou durven zweren dat hij uit Italië komt.
Ik praat honderduit. Een spraakwaterval. Wat wil je ook als je een week amper gesproken hebt. Soms leek het wel op retraite gaan naar Lourdes en geen woord mogen spreken. Als ik tussen twee zinnen even tijd neem om naar adem te happen besef ik dat ik meer tijd moet vrij maken voor wie me dierbaar is. Het veel te veel werken maakt dat ik dat soms vergeet.
Een tweede keer besef ik dat het prachtig weer is. De Spaanse zon is me tot hier gevolgd. Als ik naar de hemel kijk zie ik een vliegtuig een witte krijtlijn trekken, recht boven mijn hoofd. Ik wil terug vertrekken, Zuiderse oorden opzoeken en mijmer weg bij de gedachte aan mijn volgende reizen. Waar zal de volgende reis me naartoe leiden? Welke lessen zal ik deze keer weer tegenkomen… De Toscaanse Zon roept me… Ik schrik wakker als een Italiaanse schone me vraagt of ze even mag passeren… Met een stralende glimlach zet ik mijn stoel opzij zodat ze voorbij kan… Toscane! Ongetwijfeld wordt het Toscane…
Les nummer acht: Je hebt maar één leven… Hoe wil jij het vorm geven? Jij kiest!
THE END…
—————————-
Kan jij me helpen met mijn volgende reis? Welke plekken in Toscane moet ik zeker gezien hebben? Ik hoor het graag in het reactieveld onderaan.
Ken je mensen in je omgeving die baat kunnen hebben bij dit verhaal?
Deel het met al je:
- Facebook-vrienden
- Twitter-volgers
- LinkedIn connecties
- en bloglezers…
Inspirerende groet, Ine Van Hofstraeten
Volg ons op Twitter: @PassieSchrijven volgen
Wat vond ik het leuk om van achter mijn laptop mee te genieten van jouw reis .
Kijk al uit naar je volgende trip 😉