Verloren

Ik zie jou
Ik luister naar wat je zegt
Ik hoor jouw woorden
Ik zie jouw verhaal
Ik vertaal het
En zet het op papier
Ik zie de mensen
Ik hoor de verhalen
Ik
Ik schrijf verhalen
Ze leven in mijn hoofd
En ze moeten eruit

Maar soms…
Soms verlies ik mijn eigen verhaal uit het oog
Soms verlies ik mezelf
Soms weet ik niet wat ik doe
Soms beleef ik een moment
En vraag ik me af waarom en voor wie
Soms sta ik stil
Omgeven door vier muren
Muren die me tegenhouden
Muren
Waar ik tegen aan loop

Soms
Heel soms
Sta ik stil
De weg kwijt
Op zoek naar woorden
Voor mezelf

Soms
Heel soms
Weet ik niet wat te doen
Waarom en voor wie
En kijk ik naar buiten
Omdat ik niet naar binnen kan kijken

Soms
Huil ik vanbinnen
En weet ik niet waarom
En voor wie
Ik zoek naar woorden
Voor mezelf
Voor ons

Soms
Ben ik gewoon de weg kwijt
Soms
Ben ik gewoon mezelf kwijt
Dan zit ik stil naar buiten te kijken
En hoor ik jouw stem
Die me mee neemt
Naar binnen
Naar mezelf
Naar jou
Op weg
Naar ons

 

 

Ik hoor heel graag wat jij van deze nieuwe tekst vindt.
Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en deze tekst willen delen met kennissen en vrienden op Facebook, Twitter of Linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Dank je wel!

Ine

Volg mij op Twitter:

Duizend doorns

 

Je weet pas wat je mist als ze er niet meer is…
Hoe laat je los wat jou het dierbaarst is…

———————————————

Je ligt opgerold in een klein bolletje
De deken over je hoofd getrokken
Alle vensters zijn gesloten
De rolluiken naar beneden
Er kan geen sprietje licht naar binnen
Alles is afgesloten voor wat er buiten gebeurt
Je laat niemand binnen
Er kan niets naar buiten

Je zit alleen in een hoekje op café
Met een glas dat half leeg is
Je staart voor je uit
En hoopt dat niemand je aanspreekt
Je bent sprakeloos
En vindt je woorden niet
Je lijkt je tong verloren
Jouw hart in stukjes naast je op tafel

Je racet als eerste de berg af
Je zou moeten genieten van de stilte om je heen
De maagdelijk witte sneeuw brengt je in vervoering
Je mist haar aan je zij
Je kan het niet vergeten
Je sluit je ogen
De wind snijdt in je gezicht
Ze bevriest je hart tot het in 1000 stukjes breekt

Je spreekt een juichende menigte toe
Ze zijn speciaal voor jou gekomen
Jij schittert als nooit tevoren
Je wint je eerste grand slam tornooi
Tranen stromen over je gezicht
Niemand die jouw verdriet ziet
Donkerzwarte ogen kijken me verscheurd aan
Je ziel ligt voor je op de grond

Je zwoegt en zweet
Maar met de beste wil van de wereld
Deze cursus krijg je nooit vanbuiten geleerd
Voor deze test kan jij niet slagen
Flarden van jullie gesprek spoken door je hoofd
Dromen spatten uit mekaar
Je hoop vervliegt
Je ziet haar reflectie in de tranen op je bureau

Je verlangt naar warmte als je hart bevriest
Je wenst verkoeling als je huid verbrandt
Je hoopt op een lach als tranen stromen
Je verlangt naar licht als je zwetend wakker schrikt
Je weet pas hoeveel je van haar houdt
Als ze morgen plots verdwijnt
Als je beseft hoeveel je van haar houdt
Blijf jij alleen achter, verbitterd en koud.

Luister zeker naar dit prachtige nummer… Het zegt alles…

 

Wat vindt jij van deze nieuwe tekst?
Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Ik wil mensen bereiken met mijn teksten en verhalen. Een aantal gebeurtenissen in 2012 deed me beseffen dat ik meer te doen had dan gewoon maar ‘er zijn’. Zou je mij willen helpen en deze tekst delen met kennissen en vrienden op Facebook, Twitter of Linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen?


Dank je wel!
Ine

Volg mij op Twitter: @IneVHofstraeten volgen

Brief aan… Tom Boonen.

Iedereen heeft wel iemand die hem of haar inspireert. Voor de ene is dat een geweldige zanger of zangeres, voor de ander een danser, een sporman of -vrouw. En soms is jouw grote voorbeeld een broer of een zus, een moeder of een vader, een goede vriend of vriendin… Ze zijn de ‘voorbeelden’ in ons leven. Het zijn de mensen die ons weten te raken. Het zijn de dingen die ze doen of zeggen die maken dat wij groter en beter willen zijn dan de persoon die we nu zijn. Ze maken het verschil en ze dagen ons uit om stappen te zetten in een richting die goed is voor ons en de wereld om ons heen.

Schrijf eens een “Brief aan..” zij die het verschil voor jou maken.

Kristof, dit is jouw “Brief aan…” Tom Boonen!

————————————————————————————————

Tommeke, Tommeke, Tommeke! Ik sta uit volle borst te roepen aan de zijlijn. Het is putje winter, maar sneeuw of gras, hij doet het allemaal. Voor hem is het nooit te koud, nooit te warm, nooit te droog of te nat. Hij is Tom Boonen, en zoals altijd geeft hij zich voor de volle honderd procent.

De laatste vijf kilometers en hij wringt zich los uit de kopgroep. Dé demarrage! Yes, het is zover! De supporters gaan door het lint en ik ben erbij. Wat een kerel is hij toch. Hij is een voorbeeld voor mij. ’t Zou leuk zijn hem dat ooit eens te kunnen vertellen, face to face. Knap hoe hij zich staande heeft gehouden, overspoeld door kritiek en negatieve commentaren. Hoge bomen vangen veel wind, daar kan je niet omheen.

Iemand schreef ooit: “All that glitters ain’t diamonds.” Het lijkt wel op zijn lijf geschreven. Als geen ander weet hij waar het over gaat. Maar gedaan met nostalgie en overpeinzingen. It’s Tom’s Time en ik kom terug in de realiteit. Laat ons het verleden maar vergeten en focussen op de toekomst. Dat is veel belangrijker. Komaan, Tommeke, Tommeke, Tommeke! En gaaaaaaaaaaaaaaan….

 

—————————————————————

Ik hoor heel graag wat jij vindt van deze nieuwe “Brief aan.. ”
Alle feedback is welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en deze “Brief aan..” delen met kennissen en vrienden op facebook, twitter of linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Dank je wel! 🙂
Ine


Als ‘Vechten tegen…’ niet helpt…

“1000 vrouwen deden mee aan de witte linten campagne tegen geweld op vrouwen” schalt er door de radio. Ik ben op weg naar huis en hoor het nieuws nog net. Mijn maag balt samen. Een beeld van een mishandelde vrouw, bont en blauw geslagen, spookt door mijn hoofd. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Ik snap wel wat ze willen bereiken. Ze willen deze problematiek aankaarten en het ‘in the picture’ zetten maar ik vraag me af of het de juiste manier is…

Ik heb tal van opleidingen gevolgd en keer op keer hoorde ik hetzelfde… “Waar je op focust wordt groter. Waar jij aandacht aan geeft, daar gaat je energie naar toe.” Dus ik vraag me af: “als we betogen “tegen” iets, wat gebeurt er dan in werkelijkheid? Dan wordt dat alleen maar groter, toch?”

Zeg nu zelf… Als ik hoor dat er een protestactie tegen oorlog wordt georganiseerd, denk ik niet aan vrede maar krijg ik beelden van oorlog in mijn hoofd.
Wat zou er gebeuren als we protesteren voor vrede… Een heel ander gevoel krijg je daarbij. Ik ben er niet helemaal uit hoe we het moeten verwoorden maar vechten vóór “Liefde voor vrouwen” brengt ons al een eind op weg, toch?

Het is maar een gedachte waar ik mee speel en ik kan het maar beter voor mezelf houden want anders word ik toch weer voor gek verklaard! Hoe moet ik een ander in godsnaam zover krijgen dat hij hetzelfde denkt…

Als je op de snelweg rijdt en focust op die auto op de pechstrook, dan rijd je er ongetwijfeld tegen aan. Waarom gebeuren er anders zoveel ongelukken met vrachtwagens die een auto op de pechstrook omver maaien?
Als je naar links wil afslaan dan kijk je toch ook niet naar rechts? Dus als je een einde wil maken aan het mishandelen van vrouwen, dan kan je toch beter niet focussen op het mishandelen van vrouwen… Toch?

Dus, waar je jouw aandacht op richt, wordt groter. Laat ons focussen op alles waar we “voor” zijn. Laat ons vechten voor wat we willen! Als we stoppen met vechten tegen alles waar we tegen zijn dan sparen we onze energie. Als we die energie bundelen en gestroomlijnd als één geheel vechten voor wat ons diep vanbinnen bezig houdt dan ziet alles er anders uit. Samen kunnen we een wereld creëren die zoveel mooier is als we maar stoppen met vechten tegen dingen die ons koud maken vanbinnen. Laat ons focussen en energie geven aan onze dromen en doelen, aan vriendschap en aan liefde. Het zijn deze dingen die ons warm maken. Onze warmte doet andere harten verwarmen.

Als je hoofd, je hart en je lijf zeggen dat je moet… DAN MOET JE…

Ik hoor heel graag wat jij vindt van deze nieuwe “Column” .
Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en deze column willen delen met kennissen en vrienden op facebook, twitter of linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Groetjes,
Ine


Girl on Fire

Helgroene ogen kijken je doordringend aan
Ze dwingen je stil te staan
Deze vrouw staat in brand
En loopt met haar hoofd in de wolken
Ze verlicht de kamer
En loopt op vuur
Beide voeten stevig op de grond
Al staat ze aan een afgrond
Ze weet wat ze wil
Neemt iedereen mee
Ze maakt een reis rond de wereld
En laat harten sneller slaan
Ze leeft 1001 dromen
En laat wensen uitkomen
Een zee van woorden
Een druppel in de oceaan
Ze laat je blijven
Met haar passie voor schrijven.

 

Ik hoor heel graag wat jij van deze nieuwe tekst vindt.
Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en deze tekst willen delen met kennissen en vrienden op facebook, twitter of linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Leave Dark, Live Light!
Ine


Kortverhaal met: MILF – kaarsjes – kipjes (Marijke – Nacht van de Radio)

Honderden kaarsjes staan overal verspreid in huis. Ik wil haar verrassen. Ze is veel gewoon dus ik moet meer doen dan mijn best. Ik denk terug aan zeven jaar geleden. Toen hield ik nog van jonge kipjes. Ik was altijd dé Macho, dé De Niro. Ik liep met de mooiste meisjes aan mijn arm en ik had ze maar voor het uitkiezen. Maar alles veranderde toen Gabriella mijn leven binnen liep.

Het maakt me gek als ik woorden als ‘MILF’ hoor passeren als we samen over straat lopen. Vroeger was ik degene die dat zou roepen maar nu kan ik hen wil in mekaar timmeren. Ik slik mijn woede en frustratie in want ik begrijp hen wel. Ze is twintig jaar ouder maar man, dit is liefde. Dit heb ik nog nooit gevoeld. Ze kunnen zeggen wat ze willen. Hun venijnige steken voel ik wel maar ik laat me niet kennen. Haar geef ik nooit op.

Ik zet het van me af want ik heb nog maar tien minuten en dan komt ze thuis. Vandaag wordt dé dag. Vandaag vraag ik haar om de mijne te worden. Ik ga dood van de zenuwen maar ik heb lang genoeg gewacht. Met haar wil ik verder. She’s the one en ik laat haar nooit meer gaan.

Ik kijk nog even snel in de spiegel en ga nonchalant door mijn haar. Komaan Dimi, je kunt het!

Ik hoor heel graag wat jij van dit nieuwe kortverhaal vindt.
Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en dit kortverhaal delen met kennissen en vrienden op facebook, twitter of linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Love!
Ine


Kortverhaal met: wolkenrijk – vissen – vliegtuig (Timo – Nacht van de Radio)

Het lijkt zo lang, een vlucht van veertien uur. Er zijn leukere dingen dan in een vliegtuig zitten maar ik kan er niet omheen. Deze vlucht moet ik doen. Deze reis moet ik maken. Mijn familie woont in Zuid-Afrika en iets in mij trekt me ernaar toe. Mijn hoofd wil niet. De stemmen in mijn hoofd maken me bang en zeggen me dat ik er niet hoor. Maar er is een onzichtbaar, weggestopt deeltje dat me smeekt en vraagt: “Alsjeblieft, ga mee. Laat ons op ontdekkingsreis gaan. Laat ons ‘jou’ ontmoeten.”

Ik ben bezweken en schoorvoetend ging ik mee.

Zuchtend kijk ik uit het vliegtuigraampje. De tijd kruipt langzaam voorbij. Het dichte wolkenrijk trekt mijn aandacht. De mooiste citroengele en zachtoranje kleuren worden op mijn netvlies gebrand. Giraffen, olifanten en exotische vissen ontstaan in de wolkenmassa. Ze lijken me te roepen. Ik geloof niet in tekens maar deze zijn zo uitgesproken dat ik er niet omheen kan. Ik geef me over aan wat gebeuren moet.

Binnen twaalf uur ontmoet ik hen; mijn roots, mijn basis, wie ik ben, waar ik vandaan kom. Nooit gedacht dat twaalf uur zo ver weg leek.
Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap. Dromen, dromen, dromen… ik droom over wat nog moet komen.

Ik hoor heel graag wat jij van dit nieuwe kortverhaal vindt.
Alle feedback is meer dan welkom! Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en dit kortverhaal delen met kennissen en vrienden op facebook, twitter of linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Take a risk!
Ine


ZIJ

 

Tientallen foto-albums liggen uitgespreid op de grond. Hij was een gepassioneerd fotograaf en elke foto is genomen door zijn hand. Ik kom binnen en zie alles op de grond liggen. Ik weet niet wat gedaan. Ik zie jou zitten en ik vind mijn woorden niet.

Je loopt verloren. Ik zie jou en ik kan het niet verdragen. Ik zie de pijn en het verlies in jouw ogen en ik kan er niets aan doen. Je vertelt hoe je hem mist, hoe hij de liefde van je leven was. Hoe jij het mist om zijn huid te voelen. Hoe je verlangt naar zijn stem. Hoe je samen had willen gaan. Het snijdt door merg en been en ik sta machteloos. Ik kan hier niet blijven.

Ik wil iets doen maar ik sta als aan de grond genageld. Met zoveel verdriet kan ik niet omgaan. Hier heb ik geen controle over.

Ik… ik moet sterk zijn. Ik moet sterk blijven. Ik moet hier weg, mijn zinnen verzetten. Ik moet gewoon weg van hier…

————————————-

Tientallen gedachten gaan door jou hoofd. Ik zie jou en ik slik de krop in mijn keel weg. Je vertelt dat je binnenkwam en tientallen foto-albums op de grond zag liggen. Je vertelt hoe zij hem mist. Hoe hij haar grote liefde was. Ze vertelt over hoe ze zijn huid mist en dat ze samen had willen gaan.

Ik zie de pijn in jouw ogen. Je kijkt weg. Jouw ogen schieten omhoog. Ze kijken me niet aan.
Ik voel jouw machteloosheid. Je wilt iets doen maar je staat als aan de grond genageld. Jij bent een ruwe bolster – blanke pit.
Je vertelt over het verdriet van de mensen om je heen. Het zijn de mensen die je dierbaar zijn en je kan het niet plaatsen. Je weet niet hoe je ermee om moet gaan. Je hebt er geen controle over.
Je slikt de krop in je keel weg en je recht je rug. Je forceert een glimlach. Jij wilt sterk zijn. Je wilt niet dat ik zie wat het met je doet.

Voor de zoveelste keer dit jaar moet jij sterk zijn. Opnieuw en opnieuw. Niemand die het je vraagt maar je doet het zonder erbij na te denken. Jij bent die rots waar iedereen op steunt.

Je vertelt dat je weg moet van hier, je zinnen verzetten. Ik wil iets zeggen maar ik hou mijn mond want ik herken mezelf in jou. Wie ben ik om daar iets op te zeggen? Ik zou hetzelfde doen.

Ik weet alleen dat weglopen niets oplost. Ik weet alleen dat je niet kan weglopen van verdriet, pijn en machteloosheid. Het blijft geduldig wachten tot je terugkomt en moedig genoeg bent om het in de ogen te kijken. Het blijft een tijd geduldig wachten maar als je wegblijft komt het jou zoeken. Het klampt zich aan je vast als een zeurend kind dat om aandacht smeekt. Je kan de leegte niet ontlopen. Je kan verdriet niet laten verdwijnen door het te negeren, hoe graag we dat stiekem zo vaak hopen.

Als je weg moet gaan, ga dan maar wees gewoon voorzichtig en laat iemand voor jou zorgen…

————————————

-> Luister naar dit prachtige nummer van Sanne (Titel: ZIJ)

Ontroerend mooi…
Soms geeft muziek een compleet andere dimensie aan een verhaal…
Laat je raken!

———————————–

Zij

Zij kan niet in zichzelf geloven.
Iets te vaak te veel bedrogen.
Rood doorlopen ogen en een uitgedroogde mond.
Getekend door het leven hoopt ze even haar omgeving te ontlopen.
Ze hoopte dat zij in andere schoenen stond.

Waarom is alles zo gegaan?
Veel te veel gegeven en niks terug gekregen.
Is dit het allemaal wel waard? Vraagt zij zich telkens af.
En toch blijft ze staan.

Ze denkt het wel maar zegt het niet.
Ze gaat er al vanuit.
Alles komt met verdriet,
Geen mens die haar nog ziet,
Dromen die vervagen, hoop droomt weg.
Lange dagen,
Als bedorven water maar het doet haar niets.

Waarom is alles zo gegaan?
Veel te veel gegeven en niks terug gekregen.
Is dit het allemaal wel waard? Vraagt zij zich telkens af.
En toch blijft ze staan.

——————————–

Ik hoor heel graag wat jij van dit verhaal vindt.
Je kan jouw reactie plaatsen in het ‘reactieveld’ onderaan.

Zou je mij een plezier willen doen en deze tekst willen delen met kennissen en vrienden op Facebook, Twitter of Linkedin… zodat ook meer mensen naar www.passievoorschrijven.be komen en zich inschrijven voor de wekelijkse nieuwsbrieven?

Geef om een ander!
Ine

Volg mij op Twitter: @IneVHofstraeten volgen